نقش جاذب رطوبت آکواسورس در بهره وری مصرف آب گیاه نعناع فلفلی

محدودیت منابع آب شیرین در ایران به صورت یک معضل جدی در آمده به طوری که، به کارگیری فنون پیشرفته مانند کاربرد پلیمرهای جاذب رطوبت برای بهبود بهره وری مصرف آب اهمیت به سزایی دارد. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی اثر کاربرد هیدروژل آکواسورس بر عملکرد، اجزای عملکرد و بهره وری مصرف آب گیاه نعناع فلفلی و سنجش کارآیی این پلیمر در پایان یک دوره کشت می باشد. آکواسورس نسل جدیدی از پلیمرهای هیدروژل بر پایه پتاسیم بوده که زیست تجزیه پذیر و فاقد ترکیبات آکریل آمید است. به این منظور آزمایش هایی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد، که فاکتور اول چهار سطح کاربرد آکواسورس (صفر، نیم، یک و دو درصد وزنی پلیمر/خاک) و فاکتور دوم سه دور آبیاری (دو، چهار و شش روز) بود. نتایج نشان داد که کاربرد دو درصد وزنی آکواسورس در دورهای آبیاری دو، چهار و شش روز سبب بیشترین کاهش در مقدار آب مصرفی به ترتیب به میزان 65، 36 و 32 درصد نسبت به تیمار شاهد شد. از طرفی بیشترین افزایش بهره وری مصرف آب با کاربرد نیم درصد وزنی آکواسورس به دست آمد، به طوری که در دورهای آبیاری دو، چهار و شش روز به ترتیب افزایش بهره وری مصرف آب به میزان 1/1، 16/1 و 17/1 برابر نسبت به شاهد حاصل شد. افزایش سطح کاربرد هیدروژل به 2 درصد وزنی علی رغم کاهش میزان آب مصرفی به علت ایجاد شرایط نامطلوب برای رشد گیاه، کاهش بهره وری مصرف را به همراه داشت. ارزیابی عملکرد آکواسورس در پایان دوره کشت نشان داد که این پلیمر تا حد زیادی قادر به حفظ عملکرد بوده و قابلیت استفاده در کشت های متوالی را دارد.