اثربخشی شفقت به خود بر به زیستی روانشناختی، کیفیت زندگی و تاب آوری در زوجین با تعارضات زناشویی

کیفیت زندگی، به زیستی روانشناختی و تاب آوری نقش اساسی در بروز تعارضات زناشویی و مشکلات زوجین ایفا می کند. آموزش شفقت به خود، ازجمله رویکردهایی است که می تواند در زمینه بهبود روابط زوجین مورداستفاده قرار گیرد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف شناسایی اثربخشی شفقت به خود بر کیفیت زندگی و تاب آوری زوج های دارای تعارضات زناشویی انجام شد.

این پژوهش، آزمایشی و از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. نمونه آماری این پژوهش شامل 40 زوج بود که به صورت تصادفی در گروه آزمایشی شفقت به خود و کنترل قرار داشتند. گروه آزمایشی هشت جلسه آموزش 90 دقیقه ای شفقت به خود دریافت نمودند و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس های تاب آوری کانر و دیویدسون، کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، و به زیستی روانشناختی ریف استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر به کار رفت.

نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که شفقت به خود، افزایش معناداری در تاب آوری (0/01>P)، به زیستی روانشناختی (0/01>P) و کیفیت زندگی (0/01>P) زوجین با تعارضات زناشویی ایجاد کرده و این نتایج در پیگیری دوماهه ثابت باقی مانده است (0/05<P).

به نظر می رسد آموزش شفقت به خود با تمرکز بر پذیرش احساسات مهربانانه و تغییر عواطف منفی به مثبت می تواند بر کیفیت زندگی، به زیستی روانشناختی و تاب آوری زوج های دارای تعارض تاثیر داشته باشد.