مقایسه عملکرد نانوذرات مغناطیسی اصلاح شده با β-Cyclodextrin/Thermosensitive درحذف دیازینون و فنیتروتیون از محیط آبی

سموم ارگانوفسفره از جمله دیازینون و فنیتروتیون محلول در چربی هستند و در صورت ذخیره مقدار چشمگیر سم در بافت چربی سمیت تاخیری به وجود می آید. بر اساس طبقه بندی سازمان جهانی بهداشت دیازینون و فنیتروتیون در طبقه دو (مواد شیمیایی با خطر متوسط) قرار دارند. بنابراین در این پژوهش به منظور حذف دیازینون و فنیتروتیون از محیط های آبی، از نانوذرات مغناطیسی آهن اصلاح شده با بتاسیکلودکسترین/پلیمر هوشمند حساس به دما استفاده شد. اصلاح سطح این نانوذرات برای افزایش پایداری، افزایش قابلیت کاربرد در شرایط مختلف و افزایش کارایی حذف آلاینده ها انجام شد. نانوذرات نهایی با تکنیک هایFTIR، میکروسکوپ الکترونی عبوری، میکروسکوپ الکترونی روبشی، آنالیز حرارتی و آنالیز عنصری مشخصه یابی شدند. در ادامه تاثیر فاکتورهایی مانند pH، ایزوترم های جذب، سینتیک جذب، غلظت آلاینده، دمای واکنش، واجذب التراسونیک و قابلیت کاربرد مجدد بر فرایند حذف آلاینده ها بررسی شد. نتایج نشان داد که بهترین دما و pH برای حداکثر جذب سموم به ترتیب 20 درجه سلسیوس و pH معادل 6 بود. غلظت اولیه در تمام مراحل 100 میلی گرم در لیتر و مقدار جاذب 01/0 گرم در نظر گرفته شد. نتایج بررسی ها حاکی از پیروی فرایند جذب از مدل لانگمیر بوده و حداکثر ظرفیت جذب برای سموم به ترتیب 34 و 29 میلی گرم در گرم محاسبه شد. سینتیک واکنش از معادله درجه دو پیروی کرده و زمان تعادل 90 دقیقه بود. تمامی پژوهش ها بیانگر کارایی زیاد نانوجاذب در حذف، قابلیت استفاده مجدد برای حذف آلاینده ها، کنترل فرایند جذب و واجذب توسط تغییرات درجه حرارت و حذف آلاینده ها از نمونه های حقیقی هستند.