بررسی پیونددهی پلیمریزاسیونی مشتق سایکلودکسترین روی سطح سلولز با استفاده از روش پلاسما

سلولز به عنوان مهمترین پلیمر طبیعی، کاربرد وسیعی را در زمینه مواد کامپوزیتی، نساجی، سیستم های رهایش دارو و محصولهای محافظتی دارا است؛ از طرفی، بتاسایکلودکسترین ها که به دلیل قابلیت تشکیل کمپلکس های القایی، توسعه این کاربردها را افزایش می‎دهند، به طور مستقیم امکان اتصال دایمی به کالاهای نساجی را ندارند، بنابراین دستیابی به روش های مناسب به منظور اتصال سایکلودکسترین برمبنای پیونددهی ترکیبی پلیمری برای اصلاح سطح سلولز حایز اهمیت می ‏باشد. در این تحقیق، شناسایی اتصال مشتقی از بتاسایکلودکسترین به سطح سلولز با استفاده از روش های شیمیایی، فیزیکی و دستگاهی انجام و مکانیزیم پیونددهی این مشتق سایکلودکسترین روی سلولز، مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور پیونددهی این ترکیب روی پارچه پنبه ‏ای، از پلاسما، برای فعال سازی سطح برای ایجاد رادیکال های آزاد روی زنجیره‏های سلولز استفاده شد. طبق نتایج به دست آمده، مشتق راکتیو بتاسایکلودکسترین قابلیت پیونددهی روی سلولز را داشته و در صورت استفاده از ماده‏ ای واسط با این مشتق، راندمان پیونددهی پلیمریزاسیونی افزایش می یابد. با توجه به بررسیهای انجام شده مشاهده شد، اصلاح سطح پارچه پنبه ای از طریق پیونددهی مشتق سایکلودکسترین در شرایط مناسب، آسیبی به زنجیرهای سلولز در بدنه پلیمر وارد نمی‏ کند، اگرچه بررسی رفتار و کارآیی پارچه از نظر استحکام و چروک پذیری در شرایط متفاوت فعال‏سازی سطح و پیونددهی، توجیه مکانیزیم ‏های پیشنهادی را امکان‏ پذیر می ‏نماید.