جایگاه سکوت در فقه

سکوت درلغت عبارت است از خودداری از گفتن و حرف نزدن و خاموشی و در مفهوم حقوقی نیزسکوت یعنی عدم اعلان اراده صریح یا ضمنی امری است. از دیدگاه حقوقی سکوت جز درموارد استثنا منشاء اثر نمی باشد اصل براین است که عدم تاثیر سکوت دربیان اراده طرفین می باشد واین قاعده که سکوت اعم از رضاست درحقوق مدنی ایران منشاء اثر می باشد ولی درموارد استثنایی سکوت جایگزین اراده می شود ومنشاء اثر می شود. درفقه امامیه نیز سکوت به منزله عدم اعلام اراده می باشد ومنشاء اثر نیست مگر در موارد استثنایی مانند سکوت باکره در نکاح که در عقد نکاح مانند تمامی عقود متشکل از ایجاب وقبول است بنابر قول مشهور در آن ایجاب توسط زوجه وقبول توسط زوج اعلان می گردد، فقها سکوت دوشیزه در قبول وکالت در عقد نکاح بنابر قول اقوی دال بر اعلان رضایت وقبول می باشد که در اینجا بعنوان قرینه موجود عنوان کرده اند که حیا وشرم دختر باکره در نکاح برای اولین بار مانع از بیان صریح می گردد و این خود قرینه ای است که همراه سکوت دال بر رضایت می باشد، در این مقاله سعی خواهد شد مصادیق سکوت در فقه آیین دادرسی ایران با استناد به فقه امامیه مورد بررسی قرار گیرد.