تاثیر کودهای زیستی و پوترسین بر عملکرد دانه و برخی شاخص های فیزیولوژیکی گندم در سطوح مختلف آبیاری

به منظور بررسی تاثیر کودهای زیستی و پوترسین بر عملکرد و برخی صفات گندم در سطوح مختلف آبیاری، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی در سال زراعی 98-1397 اجرا شد. فاکتورهای موردبررسی شامل آبیاری (آبیاری کامل به عنوان شاهد، قطع آبیاری در50 درصد مراحل خوشه دهی و آبستنی)، کودهای زیستی (عدم کاربرد کودهای زیستی، کاربرد میکوریز، کاربرد هم زمان سودوموناس و فلاوباکتریوم، کاربرد هم زمان میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم) و محلول پاشی پوترسین (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، 5/0 و یک میلی مولار) بودند. مقایسه میانگین ها نشان داد که حداکثر محتوای نسبی آب برگ پرچم، شاخص کلروفیل، هدایت روزنه ای و عملکرد کوانتومی، در شرایط آبیاری کامل با کاربرد هم زمان میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم و محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین به دست آمد. محلول پاشی یک میلی مولار پوترسین در مقایسه با عدم کاربرد پوترسین، عملکرد دانه را حدود 5/8 درصد افزایش داد. هم چنین بالاترین عملکرد دانه (44/799 و 38/746 گرم در مترمربع)، به ترتیب با کاربرد هم زمان سودوموناس و فلاوباکتریوم و کاربرد هم زمان میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم در شرایط آبیاری کامل و کم ترین آن (42/403 گرم در مترمربع) در شرایط قطع آبیاری در آبستنی و عدم کاربرد کودهای زیستی به دست آمد. به نظر می رسد کودهای زیستی و پوترسین می تواند به دلیل بهبود برخی صفات فیزیولوژیک، عملکرد دانه گندم را تحت شرایط محدودیت آبی افزایش دهد.