مدل ساختاری تاثیر تعامل بین معلم و دانشجو و خود پنداری تحصیلی بر روی پیشرفت تحصیلی زبان آموزان

در حالی که تحقیقات قبلی در زمینه پیشرفت تحصیلی طیف گسترده ای از متغیرهای شناختی را بررسی کرده اند ، متغیرهای غیرشناختی خاصی مانند تعامل معلم-دانش آموز و خودپنداره تحصیلی در رابطه با پیشرفت تحصیلی هنوز مورد تحقیق و بررسی قرار نگرفته است. برای این منظور ، از یک طرح تحقیق پیمایشی همبستگی برای بررسی خودپنداره تحصیلی و ویژگیهای تعامل بین معلم و دانش آموز که به عنوان عوامل کمکی در پیشرفت تحصیلی زبان آموزان شناخته شده اند، استفاده شده است. شرکت کنندگان در این مطالعه شامل 218 نفر از دانشجویان ایرانی با دامنه سنی 18 و 45 سال بودند. مدل ساختاری به کار برده شده در این تحقیق نشان داد که بین مدل ارایه شده و داده های به دست آمده تناسب وجود دارد (χ2 = 0.37 ، GFI = 0.99 ، CFI = 0.99 ، RMSEA = 0.01). میزان تاثیر گزاری مستقیم و قابل توجه رابطه بین معلم و دانش آموز بر پیشرفت تحصیلی زبان آموزان نیز به اثبات رسید (35/0 = r ، 45/0 = p). علاوه بر این ، خودپنداره تحصیلی عامل مهمی در بهبود پیشرفت دانش آموزان شناخته شد (r = 0.24 ، p = 0.32). نتایج بدست آمده همچنین نشان دهنده نقش واسطه ای خودپنداره تحصیلی فراگیران در پیشرفت تحصیلی فراگیران از طریق افزایش تعامل بین دانش آموزان و معلم آنها است. نقش اساسی و مهم ویژگی های روانشناختی، شامل تعامل بین معلم و دانش آموز و خودپنداره تحصیلی در پیشرفت تحصیلی زبان آموزان تایید شد. نتایج این مطالعه کاربردهای زیادی برای کلاسهای درسی دارد.