تاثیر تدریس مبتنی بر ابزارهای آموزشی هنری بر تحلیل رفتگی تحصیلی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تدریس مبتنی بر ابزارهای آموزشی هنری بر تحلیل رفتگی تحصیلی دانش آموزآنجام گرفت. این پژوهش از نظر راهبرد اصلی؛ کمی و از نظر تکنیک تحلیلی؛ نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان مدارس هوشمند در پایه نهم (دوره اول متوسطه) شهر سنندج در سال تحصیلی 97-1396 بودند. روش نمونه گیری از نوع هدفمند بود و 40 دانش آموز انتخاب شده به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و گواه (20 نفر) جایگزین شدند. کتاب جغرافیا در گروه آزمایش با روش تدریس مبتنی بر ابزارهای آموزشی هنری و در گروه گواه با روش تدریس مرسوم در مدارس، مورد آموزش قرار گرفت. جهت سنجش تحلیل رفتگی تحصیلی، از پرسشنامه تحلیل رفتگی مسلش (1907) استفاده گردید. داده های جمع آوری شده با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شد. نتیجه تحلیل نشان داد پس از تعدیل نمرات پیش آزمون، اثر عامل بین آزمودنی ها (عضویت در گروه آزمایش و استفاده از روش مبتنی بر ابزارهای آموزشی هنری، عضویت در گروه گواه و عدم استفاده از روش زیبایی شناسی) بر متغیرهای وابسته تحلیل رفتگی تحصیلی، خستگی تحصیلی، بی علاقگی تحصیلی و ناکارآمدی تحصیلی معنی دار است و باعث تفاوت بین تحلیل رفتگی تحصیلی و مولفه های سه گانه آن در دو گروه گواه و آزمایش می شود. یافته تحقیق حاضر ضرورت توجه به تدریس مبتنی بر ابزارهای آموزشی هنری و اثرات مثبت آن در مدارس را آشکار می نماید.