چگونگی اصلاح رژیم مالی حاکم بر قراردادهای نفتی ایران (IPC) با هدف بهبود توسعه میادین گازی کشور

قطعی گاز در زمستان 99 و پیشی گرفتن تقاضا نسبت به عرضه در سال های آتی، ضرورت سرمایه گذاری در توسعه میادین گازی در کنار سیاست های مدیریت سمت تقاضا را آشکار می کند. به دلیل پایین بودن سهم شرکت ملی نفت ایران از محل درآمدهای فروش نفت و گاز، منابع مالی داخلی این شرکت برای توسعه میادین گازی کافی نبوده و نیازمند جذب سرمایه بر بستر قراردادهای خدماتی ریسک پذیر است. هزینه سرمایه ای بالای توسعه برخی از میادین گازی و غنای پایین گاز تولیدی، میعانات کم از آنها، امکان بازپرداخت هزینه سرمایه گذار از محل صادرات میعانات تولیدی خصوصا در شرایط تحریم با سقف مشخص (50%) را نمی دهد. در این راستا، با استفاده از مدل سازی قرارداد IPC، 5 عامل کلیدی موثر بر اقتصاد توسعه میادین گازی شامل هزینه سرمایه ای، کیفیت گاز تولیدی، قیمت فروش میعانات، سقف بازپرداخت هزینه ها و قیمت گاز طبیعی، آنالیز حساسیت شدند. با انتخاب مقدار بهینه دو پارامتر سقف بازپرداخت هزینه ها و قیمت گاز، رژیم مالی پیشنهادی برای ترکیب های مختلف از سه عامل دیگر، ارایه شده است.