ارائه مدل پیش بینی عملکرد جنسی زنان بر اساس آسیب های دوران کودکی با نقش میانجی خودانگاره جنسی

این پژوهش به پیش بینی عملکرد جنسی زنان بر اساس تروماهای دوران کودکی و نقش خودانگاره جنسی می پردازد. برای اجرای این تحقیق، 200 نفر زن متاهل از طریق پر کردن پرسشنامه ی آنلاین در پیام رسان های مجازی شرکت جستند. جامعه آماری شامل نمونه های غیر احتمالی شهرهای تهران و کرج می باشد. پرسشنامه های عملکرد جنسی زنان روزن (2000)، آسیب های دوران کودکی برنشتاین (1988) و خودانگاره جنسی اشمیت (2000) به عنوان ابزارهای اندازه گیری استفاده شدند. طرح پژوهش حاضر، طرح همبستگی از طریق الگویابی معادلات ساختاری می باشد.  تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزارهای SPSS-24   و AMOS-26  انجام شدند. نتایج حاکی از این بودند که  فرضیه اصلی که به پیش بینی عملکرد جنسی زنان بر اساس آسیب های دوران کودکی با در نظر گرفتن نقش خودانگاره جنسی به عنوان عامل میانجی می پردازد؛ دارای برازش کافی است. تروماهای کودکی بر خودانگاره جنسی زنان نه تنها تاثیر ژرف می گذارد بلکه عملکرد جنسی شان را هم مختل می کند. زیرا ناامنی روانی دوران کودکی بستری از عدم اعتماد به افراد مهم زندگی و روابط عاشقانه و عاطفی را فراهم می آورد. بنابراین، هنگام رابطه جنسی این عدم اعتماد باعث جلوگیری از بیان احساسات و نیازهای فرد شده و حتی ممکن است فرد لذت خود از رابطه را بازداری کند و در آخر به عدم رضایت جنسی برسد.