شخصیت منجی در دو نمایش نامه از غلامحسین ساعدی با نگاهی به آرای اریک فروم

یکی از مفاهیم دیر پا که در مذاهب ابراهیمی نیز عرض اندام می‌کند، مفهوم منجی است. این مفهوم حتی پیش از ظهور اسلام نیز در ایران نقش پررنگی داشته است. اما با گذر زمان و در طول تاریخ، این مفهوم دچار تغییراتی شده است و به خصوص با توجه به شرایط اجتماعی - سیاسی، معانی متفاوتی به خود گرفته است. در این مقاله در پی آن هستیم تا با بررسی برداشت‌های متاخر از مفهوم منجی و نسبتی که با جامعه برقرار می‌کند، منجی و منجی گرایی را در دو اثر از غلامحسین ساعدی مورد بررسی قرار دهیم. در این راستا با بررسی شرایط سیاسی اجتماعی دهه چهل ایران و پیامدهای کودتای 28 مرداد 1332 به این موضوع می‌پردازیم که باور به منجی در این دوره دچار چه تحولاتی شده است. سپس با تکیه بر آرای اریک فروم در مورد مفاهیم امید، ناامیدی و منجی گرایی به این مسیله خواهیم پرداخت که نگاه به منجی و آرمانشهری که در پی ظهور او محقق خواهد شد، در چوب به دست‌های ورزیل و بهترین بابای دنیا چطور خود را نشان می‌دهد.