بررسی جامعه شناختی نبرد نمادین شاه و امام خمینی (ره) در انقلاب 57 از دیدگاه پیر بوردیو

تاکنون پژوهش های صورت گرفته درباره انقلاب اسلامی بر جنبه های ساختاری، فرهنگی، اقتصادی و مذهبی متمرکز بوده است و کمتر پژوهشی به ویژگی های جامعه شناختی سلوک رهبران رژیم پهلوی و انقلاب اختصاص یافته است. بنابراین هدف این پژوهش، مطالعه جنبه های مغفول شکل گیری انقلاب با تمرکز بر شناخت خصلت ها و عملکرد شاه و رهبر انقلاب یعنی امام خمینی(ره) در میدان سیاسی و اجتماعی ایران است.

روش پژوهش ما کیفی است و در این مقاله با بهره گیری از نظریه پراتیک «پیر بوردیو» جامعه شناس فرانسوی، تلاش کردیم نبرد میان شاه و امام را از زاویه تاثیرگذاری خصلت ها و سرمایه ها در میدان سیاسی ایران در سال 57 مورد تبیین قرار دهیم.

یافته های تحقیق نشان می دهد که امام خمینی(ره) با اتکا بر سلوک شخصی و جهان نمادین اسلامی- شیعی نسبت به خصلت ها و سلوک شاه، نزدمردم جذابیت بیشتری پیدا کرد و با اتکا برسرمایه نمادین، میدان سیاسی و اجتماعی مبارزه علیه رژیم پهلوی را از آن خود ساخت.

بررسی جامعه شناختی سلوک شخصی امام خمینی (ره) و شاه براساس نظریه «بوردیو» نشان می دهد که در میدان سیاسی - اجتماعی دهه 50 شمسی در ایران، امام توانست باورهای مردم را متحول نماید و با نمادین ساختن میدان مبارزه، قدرت فیزیکی و دستگاه سرکوب رژیم پهلوی را با فروپاشی روبه رو سازد.