اثر دیوسجنین بر پتانسیل غشای میتوکندری و انفیلتراسیون نوتروفیلی در آسیب بیضه القاء شده با متوترکسات در موشهای بزرگ آزمایشگاهی

متوترکسات با افزایش آنزیم میلو پراکسیداز و تخریب غشای میتوکندری سبب آسیب بافت بیضه و ناباروری می شود. دیوسجنین یک ساپوژنین استروییدی با خواص  آنتی اکسیدانی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات دیوسجنین بر تغییرات پتانسیل غشای میتوکندری و انفیلتراسیون نوتروفیلی در آسیب بیضه با متوترکسات در موش بزرگ آزمایشگاهی می باشد.

تعداد 40 سر موش  به 5 گروه کنترل، کنترل تحت تیمار دیوسجنین دوز 50mg/kg  و متوترکسات و دو گروه متوترکسات تیمار شده دیوسجنین با دوزهای 10 و50 mg/kg  تقسیم شدند. متوترکسات با دوز20 mg/kg  یک روز بعد از تجویز دیوسجنین بطور داخل صفاقی تزریق گردید. دیوسجنین روزانه به مدت دو هفته با دوزهای 10 و 50 mg/kg تجویز دهانی شد. در پایان کار، موش ها بیهوش و بیضه ها جدا شدند. فعالیت میلوپراکسیداز و پتانسیل غشای میتوکندری در هموژنه بافت بیضه سنجش شد. برای آنالیز آماری از آنووای یکطرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد.

پتانسیل غشای میتوکندری گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری نشان داد (p=0.003). و در گروه متوترکسات تیمار شده با دیوسجنین با دوز50mg/kg   نسبت به گروه متوترکسات افزایش معنی داری نشان داد (p=0.008). میزان میلوپراکسیداز گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (p=0.009) و در گروه متوترکسات تیمار شده با دیوسجنین دوز 50 mg/kg نسبت به گروه متوترکسات کاهش معنی داری نشان داد (p=0.039).

دیوسجنین سبب کاهش عوارض ناشی از آسیب متوترکسات بر فعالیت میلوپراکسیداز و پتانسیل غشای میتوکندری بافت بیضه می شود.