اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین و نسبت BCL-2/BAX در مسیر آپوپتوزی بافت قلب موش های صحرایی دیابتی نر نژاد ویستار

دیابت، اختلال متابولیکی است که از طریق هایپرگلایسمی مشخص می شود و نقش مهمی در ایجاد آپوپتوز قلبی دارد. شواهد حاکی از آن است که تمرینات ورزشی می توانند برخی از مسیرهای پیام رسانی مربوط به آپوپتوز را تحت تاثیر قرار دهند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین و نسبت BCL-2 به BAX بر موش های صحرایی دیابتی نر نژاد ویستار است.

در این تحقیق تجربی، 25 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 200 تا 250 گرمی به طور تصادفی به پنج گروه: تمرین هوازی (6=n)، تمرین مقاومتی (6=n)، شم (6=n)، کنترل (4=n) و سالم (3=n) تقسیم شدند. موش های صحرایی با مصرف رژیم غذایی پرچرب به مدت شش هفته و پس از شش هفته تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین به مقدار 30 میلی گرم بر کیلوگرم دیابتی شدند. موش های صحرایی گروه هوازی به مدت چهار هفته و هفته ای پنج جلسه روی نوار گردان و موش های صحرایی گروه مقاومتی به مدت چهار هفته و هفته ای شش جلسه با استفاده از نردبان به تمرین پرداختند.

تفاوت میزان پروتیین BAX گروه هوازی و مقاومتی معنادار و مقدار آن در گروه مقاومتی نسبت به هوازی کمتر بود (014/0=P). تفاوت نسبت BCL-2 به BAX گروه هوازی و مقاومتی معنادار و در گروه مقاومتی بیشتر از گروه هوازی بود (05/0=P). همچنین میزان شاخص مقاومت به انسولین در گروه هوازی (005/0=P) و در گروه مقاومتی (004/0=P) پس از تمرین کاهش بیشتری نسبت به قبل تمرین داشت و این اختلاف معنادار بود.

به نظر می رسد هم تمرین مقاومتی و هم تمرین هوازی در کاهش میزان شاخص مقاومت به انسولین اثرگذارند و در مقایسه بین دو تمرین هوازی و مقاومتی، تمرین مقاومتی بیشتر در کاهش عوامل آپوپتوزی اثر بیشتری دارد و با افزایش شدت تمرین، میزان SIRT1 افزایش می یابد و سبب مهار عوامل آپوپتوزی می شود.