روابط خارجی ایران و فرانسه در چهارچوب نظریه نظام جهانی (با تاکید بر بازه زمانی 1848-1798 میلادی)

در قرن نوزدهم میلادی، ایران در کانون سیاست خارجی قدرت های بزرگ قرار داشت که در واقع بیانگر اهمیت راهبردی این سرزمین به منظور تامین و تضمین منافع قدرت های مزبور بود. هدف از پژوهش حاضر آن است که سیاست خارجی ایران و فرانسه را بر اساس نظریه نظام جهانی و با تاکید بر بازه زمانی 1848-1798م. بررسی کند که هم زمان با دوره سلطنت فتحعلی شاه و محمد شاه قاجار بود. پرسش اصلی این است که چه مولفه ها و عواملی در تعیین و تنظیم سیاست خارجی ایران و فرانسه در زمان یادشده تاثیرگذار بودند؟ آیا از سرگیری روابط خارجی ایران و فرانسه در دوره قاجار بر پایه نگرش و منافعی مشترک انجام گرفت؟ یافته های تاریخی از اهداف واحد، خواسته های مشترک و تعقیب منافع دوسویه از طرف این دو کشور حکایت می کنند؛ اما با توجه به بررسی های انجام شده می توان چنین اظهار کرد که منافع کشورهای نیمه مستقل همچون ایران در راستای موقعیت دولت های مرکزی و پیرامونی در نظام جهانی و همچنین در ارتباط با رقابت قدرت های بزرگ تعریف می شد و بنا بر این، مناسبات دو کشور ایران و فرانسه در تمام جنبه های سیاست خارجی بر اساس گزاره وابستگی تعیین و تنظیم می گردید.