محصول دیجیتال به مثابه کالا در حقوق بیع بین الملل

محصولات دیجیتالی در طول چند دهه اخیر موضوع معاملات تجاری بین المللی قرار گرفته اند. از این رو، جایگاه محتوای دیجیتالی (Digital content) در اسناد بیع بین الملل نیز روز به روز پررنگ تر شده است. اما بحث در خصوص کنوانسیون وین 1980 که موضوع آن صرفا کالا (Goods) بوده، به روز رسانی نشده است. پرسش اصلی این جستار آن است که واژه کالا در کنوانسیون وین 1980 چه عناصری دارد و با چه رویکردی می تواند شامل محتویات دیجیتالی شود. در این اثر نشان داده ایم که واژه کالا در دستور العمل های اروپایی چه سیری داشته است. بعضی از این دستور العمل ها که اخیرا به تصویب رسیده است مانند «Directive -SGD- 2019» کمی در این خصوص تلطیف شده اند و به نوعی محصولات دیجیتالی را کالاانگاری کرده اند. اثر حاضر با استخدام این اسناد درنهایت به پرسش اصلی خود در خصوص کنوانسیون 1980 وین پاسخ می دهد. با توجه به مقدمه این کنوانسیون و اصول کلی کنوانسیون مانند ویژگی بین المللی آن، می توان گفت این کنوانسیون سیره های معاصر تجارت بین المللی را امضا نموده است و نه صرفا یک سیره مرسوم در سال 1980 و ماقبل را. از این رو، با توجه به امکان قبض و اقباض فیزیکی در مواد 30، 53 و 60 این کنوانسیون که تماما اشاره به توانایی بر تصرف فیزیکی دارد، به نظر می رسد واژه کالا در کنوانسیون بیع بین الملل بر معنای لغوی و حقیقی خود باقی مانده باشد، و نهایت برداشت از مواد یادشده، شرط تصرف فیزیکی هنگام تحویل کالا خواهد بود که در اغلب محصولات دیجیتالی این شرط وجود دارد.