نقش احساس تنهایی در گرایش به استفاده از شبکه های اجتماعی در میان دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش احساس تنهایی در گرایش به استفاده از شبکه های اجتماعی در میان دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران، طراحی و اجرا شده است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی است و روش آن پیمایشی و ابزار اندازه گیری، پرسشنامه است. در این پژوهش از مقیاس تجدیدنظر شده احساس تنهایی راسل (UCLA) استفاده شده که راسل، پپلاو و کوترونا (1980) آن را تدوین کرده اند و شکرکن و میردریکوند (1387) به فارسی برگردانده اند. برای سنجش گرایش به شبکه های اجتماعی، از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر تهران و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، 384 نفر بوده است. شیوه نمونه گیری در پژوهش، خوشه ای چندمرحله ای است. از 384 پرسشنامه توزیع شده، 346 پرسشنامه به صورت کامل تکمیل و به پژوهشگر برگشت داده شدند. یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان دادند که میان تنهایی عاطفی با گرایش به استفاده از شبکه های اجتماعی، رابطه آماری مثبت و معنادار (*0/358) و میان تنهایی اجتماعی با گرایش به استفاده از شبکه های اجتماعی (**0/311) رابطه معنا دار و مثبت وجود دارد. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیونی نشان داد که تنهایی عاطفی 36/5 درصد و تنهایی اجتماعی 11/7 درصد از تغییرات گرایش به شبکه های اجتماعی را پیش بینی می کنند. متغیر تنهایی (در دو بعد عاطفی و اجتماعی) در مجموع قادر به پیش بینی حدود 48/2 درصد از گرایش به استفاده از شبکه های اجتماعی است و نتایج تحلیل واریانس نشان داد که تنهایی عاطفی و تنهایی اجتماعی اثری معنا دار بر گرایش دانش آموزان مورد مطالعه به استفاده از شبکه های اجتماعی دارند.