بررسی تاثیر سرمایه اجتماعی بر تحلیل رفتگی با توجه به نقش تعدیلگر متغیرهای جمعیت شناختی و سازمانی (مورد مطالعه: مربیان نخبه فدراسیون های ورزشی)

اهمیت منابع انسانی در رشد و توسعه و بقای سازمان ها بسیار روشن است. مربیان فدراسیون های ورزشی در مقام مهم ترین سرمایه انسانی نقش کلیدی و محوری در توسعه و ارتقای رشته های ورزشی دارند. هدف این تحقیق بررسی تاثیر سرمایه اجتماعی، به مثابه وسیله ای برای افزایش کیفیت زندگی، بر فرسودگی شغلی، با در نظر گرفتن نقش تعدیلگر متغیرهای دموگرافیک، در مربیان فدراسیون ها بود. روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را مربیان نخبه فدراسیون های شنا و تکواندو و بدمینتون به تعداد 223 نفر تشکیل دادند که با روش نمونه گیری تصادفی ساده با استفاده از جدول مورگان انتخاب شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون کی ام ا اسپیرمن با کمک نرم افزار اس پی اس اس 25 و معادلات ساختاری با نرم افزار پی ال اس 3،2،8 استفاده شد. نتایج نشان داد به رغم اینکه متغیرهای تعدیلگر جنسیت، تاهل، تحصیلات، و تجربه اثر معناداری بر تحلیل رفتگی شغلی ندارند، متغیر سن اثر منفی و معنادار تعدیلگر بر رابطه بین سرمایه اجتماعی و تحلیل رفتگی شغلی دارد. همچنین مدل از برازش مناسبی برخوردار بود. فرسودگی شغلی هزینه های کلانی برای سازمان ها از نظر نیروی انسانی در بر دارد که موجب ضرر و زیان مالی و جسمی و روانی در سازمان ها می شود. بر اساس یافته های مطالعه، پیشنهاد می شود فدراسیون های ورزشی با ایجاد بستر  افزایش سرمایه اجتماعی زمینه کاهش تحلیل رفتگی مربیان نخبه را فراهم آورند ، بعلاوه به دلیل تایید نقش تعدیلگر سن در مدل تحقیق، فدراسیون های منتخب شرایط را برای بازنشستگی مربیان خود در سنین پایین تر مهیا کنند.