اخلاق جهانی و نقد رویکردهای اثباتی آن

اخلاق جهانی گرایشی در اخلاق اجتماعی است که «مشترکات اخلاقی» میان ادیان و آیین ها را شناسایی نموده و مردمان را به تفاهم و التزام بدان فرا می خواند. واقعیت ها و چالش های دنیای معاصر، اخلاق جهانی را ضرورتی اجتناب ناپذیر ساخته و از همین روی، نمایندگان ادیان جهان در سال 1993، بیانیه اخلاق جهانی را به تصویب رسانده اند. مشترکات اخلاقی از دو طریق استقرایی و برهانی قابل شناسایی اند. رویکرد استقرایی، ناظر به مطالعه مکاتب و آیین های اخلاقی و جستجوی موردی مشترکات اخلاقی می باشد و چون سوگیری به نفع مکتب خاص ندارد، همه پذیرتر است، اما با انتقاداتی چون غیریقینی بودن، عدم تبیین روابط علی پدیده های اخلاقی، عدم ارایه راه حل در تزاحمات اخلاقی مواجه است. رویکرد برهانی، مبتنی بر نظریه فطرت است و با مطالعه مقتضیات فطری، فضایل اخلاقی عمومی و فراگیر را شناسایی می نماید. رویکرد برهانی علی رغم ارزش معرفت شناسانه و ارایه نتیجه یقینی، فاقد وصف همه پذیری است، زیرا غیرواقع گرایان اخلاقی و نیز منکران فطرت، این رویکرد را نمی پذیرند. اخلاق جهانی لازم دارد، هردو رویکرد که جبران کننده ضعف یکدیگرند را دنبال کند.