ویژگی های تجربه های نزدیک به مرگ مطابق با حکمت متعالیه و کارکرد آن در معنابخشی به زندگی انسان

تحلیل عقلانی- فلسفی فیلسوفان مسلمان درباره مرگ، با گزارش هایی از احیا یا تجربه های پیش از مرگ که به ویژه در قرن اخیر مورد توجه شاخه های روانشناسی قرار گرفته است، این موضوع را ایجاد کرده است که رابطه میان یافته های تجربی چیست و تبیین عقلی در فلسفه اسلامی چگونه است؟ این پرسش نقطه آغازی بود برای بررسی توصیف ماهیت و ویژگی های تجربه های نزدیک به مرگ که با توجه به دیدگاه عقلانی- فلسفی و به ویژه حکمت متعالیه مدنظر قرار گرفت.

 پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی انجام شده و داده ها با رویکرد کتابخانه ای جمع آوری شده است. یافته ها نشان داد که تجربه های نزدیک به مرگ زمانی به وجود می آیند که پیوندهای روح با بدن ضعیف می شود و این امر هر گونه حجاب مادی را کنار زده و آنها را به دنیای خیال هدایت می کند. همانطور که گسست عمیق تر می شود، انسان ها تجربه های عمیق تری را با ویژگی های اضافه شده در زندگی خود حس می کنند و تجربه کنندگان از محدودیت های مکان و زمان رها می شوند؛ زیرا این دو عنصر در دنیای خیالی غایب هستند. وحدتی که چنین افرادی احساس می کنند، به دلیل دستیابی به سطوح بالاتر درک زمانی ایجاد می شود که پیوندهای آنها با بدنشان ضعیف تر شود. تجربه بهشت ​​و جهنم در این گونه تجربه ها را می توان به قرار گرفتن در معرض حقیقت افعال نسبت داد.

صدرالدین شیرازی عشق را حاصل بصیرت و وحدت وجودی می دانست. اتحاد با محبوبان الهی موجب سعادت می شود؛ در حالی که اتحاد با محبوبان نفسانی باعث عذاب در عالم خیال می شود. تجربه همزمان عشق و اتحاد با نور به دلیل افزایش وسعت وجودی و دستیابی به درک عمیق تر از عشق رخ می دهد.