توسعه مفهومی الگوی مدیریت آموزش علوم دینی با کاربرد اصول یادگیری خودگردان در مراحل آن (مورد مطالعه: دانش آموزان پایه نهم دبیرستان امام رضا (ع) قم)

هدف اصلی این مقاله توسعه مفهومی الگوی مدیریت آموزش علوم دینی با کاربرد اصول یادگیری خودگردان در مراحل آن بود. روش تحقیق آمیخته بود. در بخش کیفی  از منابع در دسترس برای استخراج ویژگی های مهارت های یادگیری خودگردان شامل آثار 7 پژوهشگر خارجی: سیمونز، گاگلیلو، گاریسون، دهنود و همکاران، خیاط، عبدالله، گروور و میلر و فیشر و آثار صاحب نظران داخلی : شهیدمطهری، علامه طباطبایی، محمدتقی جعفری، صفایی حایری، مصباح یزدی، محمدرضابهرنگی استفاده شد. در فرایند سیستم کدنویسی استقرای علمی هفت بعد: استعدادفطری، استقلال انسانی، تعهدومسیولیت پذیری، تفکروتعقل، انگیزش و محبت، خودکنترلی، خلاقیت و حل مسیله در مدیریت یادگیری خودگردان در ارتباط با کد محوری بدست آمد. هیچیک از منابع خارجی نظر مشترک و کامل درباره همه ابعاد یادگیری خودگردان را نداشتند. هریک از منابع داخلی مرتبط با قرآن همه هفت بعد را پوشش داد. الگو در بخش کمی با طرح پژوهشی نیمه آزمایشی پیش آزمون/پس آزمون همراه با گروه گواه در دو کلاس 28و24 دانش آموز پایه ی نهم دبیرستان امام رضا (ع) در قم اجرا شد. یادگیری خودگردان با پرسشنامه محقق ساخته تایید شده توسط صاحبنظران به لحاظ روایی و ضریب الفای کرونباخ 93/0 به لحاظ پایایی سنجیده و تایید شد. دوره آموزشی14جلسه در 8 هفته با محتوای یکسان تشکیل گردید. آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تی مستقل و کوواریانس) برای تحلیل یافته ها بکار رفت. نتایج، توصیه کاربست مفاهیم علوم معارف دینی و شناسه های یادگیری خودگردان در مراحل الگوی مدیریت آموزش علوم ومعارف دینی به عنوان راهبردی جدید و موثر بر تربیت و آموزش مهارت خودگردان یادگیرندگان را تایید نمود. بنابراین برای توسعه بیشتر مرز مفهومی الگوی مدیریت آموزش کاربست الگوی مدیریت یادگیری خودگردان به نقش آفرینان عرصه تعلیم و تربیت در توسعه قلمرو دانش در آموزش رشته های علوم توصیه گردید.