پایایی سیاستگذاری فناوری نانو در ایران؛ تحلیل کیفی چرخه سیاست

سیاستگذاری فناوری نانو در ایران به صورت بلندمدت، متمرکز و نظام مند، از سال 1380 آغاز شده و به نظر می رسد تا حداقل یک دهه دیگر ادامه خواهد داشت. ستاد ویژه توسعه فناوری نانو به صورت متمرکز مسیولیت راهبری فناوری نانو در کشور را به عهده داشته است. اجرای دو برنامه کوتاه مدت در سال های 1380 تا 1384 و تدوین و اجرای برنامه های 10 ساله اول از سال 1384 و برنامه دوم از سال 1396، نشانه وجود یک نظام برنامه ریزی مداوم در این حوزه است که بررسی و موشکافی آن برای برنامه ریزان و محققان برنامه ریزی حایز اهمیت است. هدف از این مقاله، گزارش یک تحقیق سیاستی کاربردی با روش کیفی برای روایت تجربه بومی سیاستگذاری و شناسایی و تبیین نقاط قوت و عوامل تداوم و پایداری این تجربه است.  داده های تحقیق، داده های موجود در ستاد نانو مشتمل بر مصاحبه های فردی و گروهی با دودسته از ذی نفعان شامل مجریان برنامه ریزی (در داخل ستاد نانو) و خبرگان مطلع (خارج از ستاد نانو) بوده است که با تحلیل محتوای آن ها بر اساس مدل چرخه سیاست و در سه مرحله تدوین، اجرا و ارزیابی به توصیف فرایند سیاستگذاری فناوری نانو در کشور و تبیین عوامل کلیدی موثر در آن پرداخته شده است.