مقایسه و بررسی نقش الگوریتم های PYSEBAL و SEBS در برآورد تبخیر-تعرق واقعی در دشت قزوین

روش های مختلفی به منظور پایش تبخیر-تعرق وجود دارد که به طورعمده به صورت نقطه ای اندازه گیری می کنند که تعمیم آن برای کل منطقه دشوار خواهد بود. سال های اخیر روش های مبتنی بر سنجش ازدور به منظور برآورد تبخیر- تعرق واقعی در محدوده وسیع موردتوجه قرارگرفته است. در این پژوهش مقدار تبخیر-تعرق واقعی به صورت روزانه در دشت قزوین توسط دو الگوریتم SEBS و PYSEBAL برای 15 تصویر TM، 22 تصویر  ETM+ و 24 تصویر MODIS بدون ابر و برف در طی سال های 2000 تا 2003 میلادی استفاده شد. نتایج حاصل با داده های یک لایسیمتر زهکش دار کشت شده با چمن در محدوده دشت قزوین مورد مقایسه قرار گرفتند. از مقایسه خروجی های به دست آمده از دو الگوریتم این نتیجه به دست آمد که الگوریتم PYSEBAL با بهره گیری از جدید ترین روش های برآورد تبخیر- تعرق هم چون عدم انتخاب دو پیکسل گرم و سرد توسط کاربر و استفاده حداقلی از داده های زمینی توانسته است بسیاری از ضعف های سایر الگوریتم ها را پوشش دهد. به طوری که الگوریتم PYSEBAL در هر سه سنجنده MODIS، LANDSAT-ETM+ و LANDSAT-TM به ترتیب با مقدار RMSE ، برابر با 45/0، 46/0 و 02/2 میلی متر بر روز، و مقدار R2  96/0، 95/0 و 82/0 عملکرد بهتری را نسبت به الگوریتم SEBS در محدوده موردمطالعه داشته است. در ادامه با توجه به این که تعیین مقدار آبی که صرف تبخیر- تعرق می شود از اساسی ترین عوامل در برنامه ریزی به منظور رسیدن به محصول بیش تر است، ضریب Kc می تواند راهنمای مناسب و سریعی در مدیریت آبیاری محسوب شود. بررسی های انجام شده بر روی گیاه چمن نشان از دقت بالای مدل PYSEBAL با مقدار ضریب همبستگی 68/0 در برآورد این ضریب داشته و در نهایت استفاده از روش های مبتنی بر سنجش ازدور می تواند به عنوان جایگزینی مناسب به منظور جلوگیری از صرف هزینه زیاد و بهبود مدیریت آب در منطقه باشد.