اثر یک دوره تمرین و تزریق سلول های بنیادی مزانشیمی بر بیان Beclin-1،Mir-155 و mTOR بافت غضروف در رت های مدل استئوآرتریت

استیوآرتریت یک بیماری مزمن دژنراتیو غضروف مفصلی و شایع‌ترین نوع آرتریت است. هدف مطاله حاضر تبیین تاثیر هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و تزریق سلول‌های بنیادی مزانشیمی (MSCs) بر بیان ژن Beclin-1، Mir-155وmTOR بافت غضروف آسیب دیده در موش‌های صحرایی مبتلا به استیوآرتریت زانو بود.

در این مطالعه تجربی 35 سر موش صحرایی نر بالغ ویستار (با میانگین وزن 10±210 گرم) به طور تصادفی به پنج گروه سالم، استیوآرتریت، استیوآرتریت + تمرین هوازی، استیوآرتریت+ سلول های بنیادی مزانشیمی و گروه استیوآرتریت+ تمرین هوازی + سلول های بنیادی مزانشیمی تقسیم شدند. استیوآرتریت به روش جراحی انجام شد. تمرین ورزشی شامل دویدن روی نوارگردان به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته، هر جلسه 35-45 دقیقه و با سرعت 18 متر در دقیقه بود. گروه سلول های بنیادی مزانشیمی به مقدار 106×1 سلول بنیادی مزانشیمی بر کیلوگرم از طریق تزریق داخل مفصلی زانو دریافت کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و در وضعیت 12 ساعت ناشتایی نمونه‌های غضروف زانو جدا شد و بیان ژن Mir-155،Beclin-1 وmTOR به روش R-T PCR اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها:

 نتایج نشان داد استیوآرتریت موجب کاهش بیان ژن Beclin-1 و افزایش Mir-155 و mTOR بافت غضروف شد. اما تمرین، سلول های بنیادی مزانشیمی و مداخله تمرین + سلول های بنیادی مزانشیمی این روند معکوس بود (009/0P≤). همچنین بین گروه های تمرین سلول های بنیادی مزانشیمی با تمرین + سلول های بنیادی مزانشیمی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0>p).

با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد می شود افراد مبتلا به استیوآرتریت از تمرین ورزشی با شدت متوسط و سلول بنیادی جهت بهبود بیان ژن های اتوفاژی غضروف مفصلی استفاده کنند.