تحلیل نظام حقوقی بازنشستگی تامین اجتماعی ایران در پرتو حقوق بنیادین بشر

در قرن حاضر جوامع با سالخوردگی جمعیت مواجه هستند و این ویژگی به همراه سایر تغییرات همانند افزایش مهاجرت روستاییان به شهرها در نظام های تامین اجتماعی بسیاری از کشورها چالش های جدی ایجاد نموده به طوری که رشد مخارج بازنشستگی برای بخش عمومی در برخی از کشورهای در حال توسعه به یک تهدید مالی جدی منجر گردیده و اصلاحات نظام بازنشستگی به ضرورتی اجتناب ناپذیر بدل شده است. نظام بازنشستگی تامین اجتماعی ایران نیز همانند تمامی نظام های بازنشستگی طراحی شده کاستی هایی دارد که باید نسبت به رفع آنها اقدام شود. جهت رفع این کاستی ها باید از اصول حقوق بنیادین بشر به عنوان یک معیار بین المللی بهره مند شد. زیرا حقوق بنیادین ورای آزادی های اساسی،حق بر تامین اجتماعی که شامل آموزش، مراقبت بهداشتی، اشتغال و سطح مناسب رفاه در زندگی می شود را در بر می گیرد. در این مقاله نظام حقوقی بازنشستگی تامین اجتماعی کشور ایران از جنبه حقوقی با استفاده از روش تحقیق تفسیری، کیفی و در مقایسه با اصول حقوق بنیادین بشر مورد نقد و بررسی قرار گرفته و برای کاستی های نظام حقوقی بازنشستگی ایران راه کارهایی ارایه شده است.