مقایسه تاثیر دو نوع تمرین تناوبی و تداومی هوازی بر قطر شریان براکیال و عملکرد اندوتلیالی در بیماران پیوند عروق کرونری

بیماری قلبی عروقی به ویژه گرفتگی عروق کرونری یکی از علل اصلی مرگ و میر در سراسر دنیاست. با توجه به این، هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر دو نوع تمرین تداومی و تناوبی هوازی بر قطر شریان براکیال و عملکرد اندوتلیالی در بیماران پیوند عروق کرونری بود.

آزمودنی های تحقیق حاضر شامل 30 بیمار مرد بودند که شرایط ورود به مطالعه را داشتند. افراد واجد شرایط و داوطلب پس از انتخاب به صورت تصادفی در سه گروه تمرین تداومی، تناوبی هوازی و کنترل قرار گرفتند. افراد با توجه به برنامه تمرینی مختص هر گروه به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه تمرین نمودند، گروه تداومی و تناوبی هوازی پروتکل های مربوطه را اجرا و طی این مدت گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی منظمی شرکت نداشت.

نتایج نشان داد که گشادی ناشی از جریان (Flow Mediated Dilation) در دو گروه تمرینی (گروه تداومی (01/0=P)) و تناوبی هوازی   (002/0=P) نسبت به کنترل به طور معنی داری افزایش یافته بود اما تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرین مشاهده نشد  (9/0=P) قطر پایه سرخرگ براکیال در سه گروه تفاوت معنی داری نداشت  (93/0=P). مقایسه قطر ثانویه سرخرگ براکیال در سه گروه نشان داد که قطر ثانویه در دو گروه تمرینی (گروه تداومی (044/0=P) و تناوبی هوازی (015/0=P) نسبت به کنترل) به طور معنی داری افزایش یافته بود اما تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرین مشاهده نشد (99/0=P).

نتایج تحقیق نشان داد که انجام تمرین تناوبی و تداومی هوازی به یک اندازه سبب ایجاد تغییرات مثبت در عملکرد اندوتلیال و افزایش قطر ثانویه شریان براکیال گردید. احتمالا تمرین تناوبی هوازی همانند تمرین تداومی می تواند به عنوان تمرینی ایمن در برنامه بازتوانی قلبی این بیماران مورد استفاده قرار گیرد.