ظرفیت نهاد حوزه ی علمیه در سیاست های جمعیتی کشور

کشور ایران طی چهار دهه ی گذشته در چالش جمعیتی، فراز و نشیب گوناگونی را از سر گذرانده است. دگرگونی نرخ باروی از 8/6 در دهه ی 60 به نرخ 8/1 هم اکنون از یک سو و چالش های وابسته به مهاجرت های داخلی و خارجی از سوی دیگر، بایستگی هایی بود که به تدوین و ابلاغ سیاست های جمعیتی در سال 93 به دست رهبری انجامید. گستردگی این سیاست ها افزون بر اینکه نیازمند راهبردهای اجرایی مستقیم است، نیاز به گونه ای برنامه ریزی فرهنگی میان نهادهای کارآمد در این زمینه را دارد. یکی از این نهادهای فرهنگی در ساختار اجتماعی ایران، نظام های حوزه های علمیه است که با دارا بودن بخش های توانمند در گستره های آموزشی، پژوهشی و فرهنگ سازی از راه تبلیغ دینی، می تواند نقش پویا و کارآمدی در این زمینه ایفا نماید. هرچند ورود جدی و سازمان یافته تر این نهاد با موانع داخلی و بیرونی روبرو است؛ ولی گویا با برنامه ریزی برای زدودن این موانع از یک سو و آگاهی از گنجایش انبوه این نهاد، می توان به کارایی مثبت آن امید داشت. این نوشتار تلاش داشته است، در کنار شناساندن گنجایش نهادی و بخشی حوزه های علمیه در تحقق سیاست های جمعیتی، به نمایاندن راهبرهایی در این باره بپردازد