اثر فاصله و درجه پوسیدگی خشکه ‏دارهای بلوط بر برخی ویژگی ‏های خاک در جنگل‏ های سیاهکل گیلان

به منظور مطالعه اثر خشکه دارهای افتاده بلوط بلند مازو(Quercus castaneifolia)  با درجه های پوسیدگی متفاوت بر ویژگی های شیمیایی خاک اطراف آنها پارسل 238 به مساحت 37 هکتار از جنگل های سری دو جنگل های سیاهکل در شمال ایران انتخاب شد. تعداد 32 اصله خشکه دار افتاده از گونه بلوط شناسایی و برداشت شد. با توجه به چهار کلاسه پوسیدگی، تعداد سه اصله خشکه دار در هر کلاسه (در مجموع 12 اصله) به صورت تصادفی انتخاب شد. سپس طول هر خشکه دار به چهار قسمت مساوی تقسیم و از خاک هر قسمت از عمق 20-0 سانتی متری یک نمونه برداشت و پس از مخلوط کردن به عنوان تیمار خاک معرف زیر خشکه دار در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که میزان نیتروژن خاک در درجه چهار پوسیدگی خشکه دار بلوط با دیگر درجه های پوسیدگی اختلاف معنی داری داشته و با افزایش درجه پوسیدگی سرعت انتقال آن به خاک افزایش یافت. همچنین میزان کربن آلی، پتاسیم و فسفر خاک زیر خشکه دارها بیشتر بوده و با افزایش فاصله روند کاهشی داشته است. بیشترین میزان فسفر و پتاسیم خاک مربوط به خشکه دارهای با درجه پوسیدگی یک بوده و میزان کربن آلی خاک با افزایش درجه پوسیدگی خشکه دارها روند صعودی نشان داد. اما در ارتباط با میزان اسیدیته خاک در خشکه دارهای با درجه های متفاوت پوسیدگی و در فواصل مختلف اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. بنابراین یافته ‏های این تحقیق نشان داد که خصوصیات خاک زیر خشکه دارها بر اساس درجه پوسیدگی و در فواصل مختلف می تواند تغییر یابد و با توجه به روند افزایش و کاهش عناصر خاک در پی گذشت زمان، وجود خشکه دارهای با درجه های مختلف پوسیدگی ضروری بوده و بایستی در امر مدیریت جنگل مدنظر قرار گیرد.