ارزیابی مدیریت پایدار حمل و نقل درون شهری با رویکرد پایداری محیط زیست، مورد پژوهش: منطقه 12 کلان شهر تهران

حمل ونقل و جابه جایی از جنبه های اصلی حیات شهری است و ساماندهی حمل ونقل از نیازهای اولیه شهر سالم به شمار می آید. پرداختن به توسعه پایدار در حمل و نقل به دلیل دغدغه های اساسی بشر در زمینه از بین رفتن منابع، آلودگی های محیط زیستی، پدیده های خطرناکی نظیر گرم شدن زمین، پدیده گلخانه ای و وارونگی هوا دارای اهمیت فراوان می باشد. در این راستا پژوهش حاضر باهدف ارزیابی مدیریت پایدار حمل و نقل درون شهری با رویکرد پایداری محیط زیست تهیه شده است. روش پژوهش تحلیلی-وصیفی بوده و داده ها به روش مطالعات کتابخانه ای و میدانی گردآوری شده است. مولفه های پژوهش شامل اقتصادی، اجتماعی، محیطی-بوم شناختی و عملکردی-کالبدی است که در قالب پرسش نامه پیمایشی عملیاتی شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (توزیع فراوانی، میانگین، انحراف معیار و ضریب پراکندگی) و استنباطی (تی تست تک نمونه ای T-test) استفاد ه شده است. جامعه آماری کلیه شهروندان منطقه 12 شهرداری تهران (240720 نفر) است که نمونه 400 نفری به صورت تصادفی مورد پرسشگری قرار گرفتند. میانگین متغیر مدیریت پایدار حمل ونقل درون شهری 96/2 دارای سطح پایدار، میانگین مولفه اقتصادی 3/31 دارای سطح نیمه پایدار، میانگین مولفه اجتماعی 3/01 دارای سطح نیمه پایدار، میانگین مولفه محیطی-بوم شناختی 2/49 دارای سطح ناپایدار و درنهایت میانگین مولفه کالبدی-عملکردی 2/8 دارای سطح نیمه پایدار ارزیابی شده است. همچنین نتایج در بخش استنباطی بیانگر آن است که مدیریت پایدار حمل ونقل درون شهری در مولفه های اقتصادی و کالبدی-عملکردی در راستای پایداری محیط زیست شهری و در مولفه های اجتماعی و محیطی-بوم شناختی در راستای پایداری محیط زیست شهری نیست. مدیریت پایدار حمل ونقل در منطقه 12 کلان شهر تهران در راستای پایداری محیط زیست شهری نیست. در این راستا پیشنهاد های ارایه شده در این پژوهش می تواند در تصمیم گیری مدیریت حمل و نقل شهری جهت دستیابی به حمل و نقل پایدار محیط زیست موثر واقع شود.