بررسی اثرات ماتریکس خارج سلولی جفت انسانی بر التیام زخم دیابتی در مدل حیوانی

مطالعات بسیاری نشان داده اند که مشتقات جفت می توانند در التیام زخم نقش داشته باشند؛ در عین حال، نقش دقیق ماتریکس خارج سلولی جفت در التیام زخم پوستی واضح نیست. بر این اساس مطالعه حاضر به بررسی اثرات ماتریکس خارج سلولی جفت بر التیام زخم دیابتی در مدل حیوانی پرداخته است.

طی این تحقیق تجربی-آزمایشگاهی جفت انسانی آسلولار شده و ماتریکس خارج سلولی تهیه گردید. موشهای صحرایی نر نژاد ویستار پس از القای دیابت به وسیله استرپتوزوتوسین  به دو گروه کنترل (9 سر) و گروه تیمار با ماتریکس خارج سلولی جفت (9 سر) تقسیم بندی شدند. سپس زخم هایی به قطر 8/0 سانتی متر در ناحیه پشت موش ها ایجاد شد. در روزهای0، 7، 14 و 21 سطح زخم با استفاده از نرم افزار Image J اندازه گیری شد. جهت مقایسه مساحت زخم میان گروه ها از آزمون تحلیل واریانس اندازه های مکرر دو عاملی استفاده شد.

مساحت زخم در گروه های کنترل و تیمار در روزهای  14 و 21  پس از تیمارنسبت به اولین روز ترجمه دچار کاهش معناداری شد. بر خلاف گروه تیمار، مساحت زخم در گروه کنترل در روز 7 نسبت به روز صفر تفاوت معناداری نداشت. کاهش مساحت زخم در روز 21 در گروه تیمار با جفت آسلولار نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری بیشتر بود.

نتیجه گیری: 

ماتریکس خارج سلولی دارای نقش مهمی در فرآیند تسریع التیام زخم پوستی در موارد دیابت در مدل حیوانی می باشد. یافته های این پژوهش می توانند در حوزه طراحی درمان زخم پوستی در بیماران دیابتی کاربرد داشته باشند.