مقایسه تاثیر تمرینات اصلاحی جامع با و بدون آموزش پاسچر بر سندرم متقاطع فوقانی در دانش آموزان دختر

ناهنجاری‌های ستون فقرات جزء خطرات پنهان جامعه بخصوص در جامعه دانش‌آموزی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات اصلاحی جامع با و بدون آموزش پوسچر بر سندرم متقاطع فوقانی بر دختران دانش‌آموز بوده است که هم‌زمان دارای عارضه‌های سر به جلو شانه به جلو و کایفوز بوده و داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند.

جامعه آماری این تحقیق را کلیه دانش‌آموزان دختر 15-18 سال مقطع دوم متوسطه تشکیل می‌دادند، روش نمونه‌گیری با توجه به محدود بودن جامعه تحقیق به‌صورت هدفمند و در دسترس و به‌صورت تصادفی به چهار گروه تجربی تقسیم شدند گروه تمرینات اصلاحی جامع همراه با آموزش پاسچر، گروه دوم تمرینات اصلاحی جامع به تنهایی وگروه آموزش پوسچر به تنهایی و گروه کنترل تقسیم شدند گروه تمرینات اصلاحی همراه با آموزش پوسچر به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته به مدت 5 ساعت و گروه تمرینات اصلاحی جامع به تنهایی به مدت 8 هفته 3 جلسه در هفته به مدت سه ساعت تمرینات و تمرینات آموزش پوسچربه تنهایی یک جلسه در هفته به مدت یک ساعت ارایه شد را انجام دادند و گروه کنترل هم به فعالیت روزانه خود پرداخت. غربالگری در مرحله اول با استفاده از تست نیویورک و صفحه شطرنجی صورت گرفت و دانش‌آموزانی که هم‌زمان دارای عارضه سندرم متقاطع فوقانی بودند انتخاب شدند ودر مرحله دوم با استفاده از خط گونیا متر مخصوص اندازه گیری زاویه لوردوز گردن (زاویه کرانیوورتبرال) و خط کش مخصوص اندازه گیری شانه به جلو و خط کش منعطف برای اندازه گیری زاویه کایفوز قبل و بعد از هشت هفته مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS26 انجام شد و به منظور مقایسه میانگین نمرات پس آزمون از آزمون تحلیل کوواریانس و بررسی تفاوت بین گروه ها از آزمون تعقیبی زوجی بونفرنی استفاده شد.

نتایج آماری نشان داداندازه زوایای سر به جلو (زاویه کرانیو ورتبرال) و شانه یه جلوو کایفوز آزمودنی ها به طور معناداری در گروه تجربی کاهش داشت (p≤%5) تمرینات اصلاحی جامع به تنهایی و همراه با آموزش پاسچر و تاثیر معناداری بر کاهش عارضه سندرم متقاطع فوقانی داشته است.

با توجه به نتایج مطالعه حاضر، متخصصان می‌توانند از این تمرینات در کنار سایر روش‌های درمانی برای اصلاح عارضه سندرم متقاطع فوقانی در دانش‌آموزان استفاده کنند.