شناسایی پروبیوتیک های با اثر آنتا گونیستی علیه انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین

مقدمه:

 باکتری انتروکوک مقاوم به ونکومایسین با درمان های انتخابی محدود به عنوان مشکل جدی مطرح است و نیاز به درمان های جایگزین آنتی بیوتیک محسوس است. هدف از این مطالعه، جداسازی و شناسایی پروبیوتیک های موثر بر سویه های مقاوم به ونکومایسین و بیوفیلم آن ها بود.

در این مطالعه ی تجربی، نمونه های انتروکوک از چند بیمارستان شهر اصفهان جداسازی و با تست حساسیت آنتی بیوتیکی، سویه های مقاوم به ونکومایسین انتخاب شدند. اثر ضدمیکروبی باکتری های پروبیوتیک مختلفی علیه آن ها مورد بررسی قرار گرفت و بعد از انتخاب موثرترین پروبیوتیک ها تست های مختلف شامل مدت زمان کشندگی و کم ترین غلطت مهاری (MIC) و کشندگی (MBC) بر روی آن ها به انجام رسید. مکانیسم مهاری این پروبیوتیک ها و میزان تولید اسیدلاکتیک به عنوان اصلی ترین مکانیسم مهاری به روش کروماتوگرافی با کارآیی بالا مورد مطالعه قرار گرفت.

تعداد 350 نمونه ی انتروکوک جداسازی شد که 46 سویه ی مقاوم به ونکومایسین بودند و لینوزولید جز معدود آنتی بیوتیک های حساس بود. دو باکتری پروبیوتیک به نام های پدیوکوکوس اسید لاکتیکی و لاکتوباسیلوس پلانتاروم که علیه تمامی سویه های انتروکوک مقاوم به ونکومایسین و بیوفیلم آن ها موثر بودند جداسازی شد. مدت زمان کشندگی این دو پروبیوتیک پس از 12 ساعت و کم ترین غلطت مهاری (Minimum inhibitory concentration) MIC و کشندگی (Minimum bactericidal concentration) MBC به ترتیب برابر غلظت 0/5 میکروگرم بر میلی لیتر و 1 میکروگرم بر میلی لیتر بود. همچنین تست های بیماری زایی مختلف، نشان دهنده ی عدم بیماری زایی و عدم وجود مقاومت آنتی بیوتیکی بود. مقدار اسید لاکتیک موجود در پروبیوتیک لاکتوباسیلوس پلانتاروم به مقدار 2/5 و در پدیوکوکوس اسید لاکتیکی به میزان 1/1 گرم در 100 میلی لیتر بود.

خواص ضدمیکروبی و ضدبیوفیلمی بسیار مناسب این دو پروبیوتیک با تولید میزان بالای اسیدلاکتیک علیه تمامی سویه های مقاوم به ونکومایسین نشان دهنده ی خواص مطلوب و بالقوه آن ها می باشد.