بررسی رابطه انسان و طبیعت با رویکرد انسان شناسی فرهنگی (مطالعه موردی: روستای لزور - استان تهران)

در جهان امروز توجه به روابط انسان و طبیعت از اهمیت بالایی برخوردار است. تحقیق حاضر که در روستای لزور از توابع استان تهران در جهت توسعه پایدار انجام شد تا با استفاده از رویکرد تحلیلی-توصیفی به مطالعه رابطه روستاییان با طبیعت پردازد. بدین منظور نهاد اجتماعی بهره برداری از منابع طبیعی و نیز دانش بومشناختی محلی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که اهالی روستای لزور دارای دانش بومشناختی قوی در زمینه های شناخت طبقه بندی و تعیین ظرفیت مراتع و نیز شیوه های سنتی مدیریت آب هستند. از سوی دیگر دانش بومشناختی روستاییان این امکان را فراهم آورده که یک چرخه زمانی و مکانی مدون جهت مدیریت دام تهیه شود. بر اساس نتایج در روستای لزور مجموعه ای از کنشهای اجتماعی تحت عنوان یاریگری بر روابط متقابل روستاییان و طبیعت موثر است. در برنامه ریزی و توسعه پایدار منابع طبیعی ضرورت دارد که متخصصین امر، آگاهی لازم از وجود انواع یاریگری ها را در این روستا داشته تا بر اساس این پتانسیل های فرهنگی بتوان جهت پایداری روستا از لحاظ زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی گامهای موثری برداشت. نتایج این پژوهش نشان داد که روستاییان لزور در زمینه مدیریت پایدار منابع طبیعی دارای دانش و فرهنگ غنی میباشند که خود بیانگر ضرورت بازنگری در برنامه ریزی مدیریت منابع طبیعی این روستا دارد تا بتوان سیاست هایی همسو باقابلیت های فرهنگی و اجتماعی این روستا تدوین نمود.