تحلیل روایت شناسی فمینیستی در داستان خانه ادریسی ها اثر غزاله علیزاده

روایت شناسی فمینیستی با روشی منظم تفاوت های جنسیتی را در داستان و گفتمان بررسی می کند و بر مواردی چون جنسیت نویسندگان، مخاطبان فرضی نویسنده، خوانندگان واقعی و شخصیت ها و راوی تمرکز دارد. در این مقاله هدف بر آن است تا به بررسی روایت شناسی فمینیستی در مهمترین داستان غزاله علیزاده؛ یعنی خانه ادریسی ها پرداخته شود. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی نشان می دهد که بررسی روایت شناسی فمینیستی در این رمان، به جز مضمون نوین، شگردهای قابل توجه ادبی یا ساختار قدرتمند روایی آن؛ بستری برای ظهور و تجلی سویه های فکری، مفهومی و فلسفی جنبش فمینیسم است. درواقع، علیزاده در دو شاخصه، رویکردهای فمینیستی خود در خانه ادریسی ها را نمایان می سازد: نخست از طریق بدیلی نو در راستای جایگزین کردن روایت های توصیفی زنانه از اشیاء، طبیعت و مفاهیم به جای روایت های مردانه (به گونه ای که خواننده بتواند متوجه تفاوت های جنسیتی در آن بشود) و دوم از طریق مرکزیت بخشیدن و محوری کردن شخصیت های زن رمان که درنهایت باعث می شود این رمان از  دو نظر ساختار رمان؛ یعنی روابط میان توصیف، دیالوگ ها و البته اجزای داستانی و از نظر مفهومی کردن و پیچیده ساختن شخصیت های زن داستان رمانی موفق به نظر برسد که نشان گر وضعیت زنان جامعه در حوزه سیاسی اجتماعی و خانوادگی اجتماع داستانی است.