بررسی تاثیر بکارگیری مواد افزودنی بازدارنده خوردگی در بتن

برای سازه های بتنی، پدیده خوردگی بتن و ارماتور داخل آن از مهمترین عوامل تهدید کننده می باشد. بتن هرچند از ترکیب دانه های سنگی، سیمان و آب ناشی می شود، ولی اغلب مستعد خرابی با نفوذ آب و ترکیبات شیمیایی می باشد. مساله خوردگی فولاد در بتن از معضلات عمده کشورهای مختلف جهان است. این مساله حتی در کشورهای پیشرفته همچون آمریکا، کاندا، ژاپن و بعضی کشورهای اروپایی هزینه های زیادی را برای تعمیر آنها به دنبال داشته است. این مساله درکشورهای درحال توسعه و درکشورهای حاشیه خلیج فارس بسیار شدیدتر بوده و سازه های بتنی زیادی در زمانی نه چندان طولانی دچار خوردگی و خرابی گشته اند. در جامعه منابع فلزات محدود است و مسیر برگشت طوری نیست که دوباره آنها را بازگرداند. وقتی فلزی در اسید حل می شود و یا در و پنجره دچار خوردگی م شوند. دیگر قابل بازیابی نیستند. پس خوردگی یک پدیده مضر و ضربه زننده به اقتصاد است. با توجه به اهمیت موضوع خوردگی آرماتورهای فولادی در بتن، که رابطه مستقیم با طول عمر مفید سازه های بتنی داشته و نقش مهمی در حفظ و نگهداری سرمایه های کشور عزیزمان ایران را ایفا می کند، ضرورت مطالعه و تحقیق در این زمینه بیش از پیش مشخص می شود. یکی از راه کارهای جلوگیری از خوردگی، استفاده از مواد افزودنی بازدارنده خوردگی می باشد. مواد افزودنی بازدارنده خوردگی مانند نیتریت کلسیم و نیتریت سدیم بیش از دو دهه است که مورد استفاده قرار می گیرد. این مواد در هنگام ساخت مخلوط بتن به آن اضافه شده و با یون های آهن در سطح میلگرد وارد واکنش می شود و لایه خنثی تشکیل می دهد. این لایه خنثی قادر است حتی در برابر غلظت مشخصی از یون های کلر پایداری خود را حفظ کند. بازدارنده های خوردگی بدو صورت عمل می کنند. یا از طریق افزایش آستانه غلظت مواد مهاجم، برای ایجاد خوردگی یا از طریق کاهش نرخ خوردگی پس از آغاز خوردگی. این طرح به بررسی مواد افزودنی بازدارنده ای می پردازد که با کاهش نرخ نفوذ یون کلراید سبب کاهش خوردگی فولاد داخل بتن می شوند. آزمایشات انجام گرفته بر روی نمونه های حاوی مواد افزودنی بازدارنده خوردگی نشان از عملکرد مثبت این مواد در بتن مسلح می باشد.