اجرای سازه های فولادی سیستمهای انتقال بار در سازه های فولادی

فولاد به عنوان ماده ای با مشخصات منحصر به فرد از اواخر قرن نوزدهم یکی از مهم ترین مصالح در ساخت ساختمان ها بوده است. قابلیت اجرای سریع، رفتار سازه ای قابل پیش بینی، نسبت مقاومت به وزن مناسب، جزییات مناسب از نظر معماری در کنار امکان کنترل دقیق سازه های فولادی فولاد را به عنوان مصالحی شکل پذیر، مقاوم و پایدار در پروژه های ساختمانی مطرح کرده است، به نحوی که اگر ضعف های محدود این ماده مانند مقاومت کم در برابر خوردگی و عدم مقاومت در برابر آتش سوزی شدید با روش های مناسب بر طرف گردد. امکانات وسیع با استفاده از سیستم سازه فولادی در اختیار طراحی معماری قرار می گیرد که در سایر مصالح قابل دسترسی نیست. ابداع مواد با مقاومت و کارآیی بالا نظیر آهن و فولاد موجب شدند که اسکلت سازه ها سبک تر، ارتفاع آن ها بلندتر و فضاهای داخلی آن ها بازتر و پنجره ها و بازشوها بیشتر گردند. به طوری که اولین سازه بلند با اسکلت فلزی ساختمان 11 طبقه شیکاگو در سال 1883 ساخته شد و بین سال های 1920 و 1930 احداث ساختمان های بلند با اختراع روش قوس الکتریکی پیشرفت قابل توجهی یافت. انتخاب نوع مقطع، روش ساخت، روش بهره برداری و محل ساخت ساختمان خصوصیات و ویزگی های متنوعی برای ساخت اسکلت باربر یک ساختمان بوجود می آورد. مزیت های هر سیستم سازه ای و مصالح مورد نیاز آن سیستم را در صورتی می توان بکار برد که خصوصیات و ویژگی های آن مصالح و سیستم ها در مرحله طراحی به حساب آورده شود و طراح باید در مورد هر یک از مصالح به درستی قضاوت کند. این موضوع بویژه در ساختمان هایی که اسکلت فولادی دارند ضروری است.