بررسی رابطه بین سرمایه اجتماعی و سلامت روان در استان های ایران

سرمایه اجتماعی با فراهم آوردن حمایت های عاطفی و روانی نقش موثری در ارتقاء سلامت روان افراد جامعه دارد. بر این اساس، هدف اصلی این مطالعه بررسی اثر سرمایه اجتماعی بر سلامت روان در استان های ایران بود.

 مطالعه توصیفی- تحلیلی و کاربردی حاضر با استفاده از داده های ترکیبی استان های ایران به بررسی رابطه بلندمدت بین شاخص سلامت روان، سرمایه اجتماعی، درآمد سرانه، بیکاری، آموزش و شهرنشینی طی دوره ی زمانی 1398-1385 پرداخته است. داده های مورد استفاده نیز از بانک مرکزی و مرکز آمار ایران گردآوری شده اند. به این منظور بر اساس رهیافت پاتنام و کلمن برای اندازه گیری سرمایه اجتماعی، 3 سطح مشارکت، اعتماد و انسجام درنظر گرفته و به منظور ترکیب شاخص های مورد استفاده در این سطوح، از روش تحلیل عاملی استفاده شد. همچنین، برآورد مدل با استفاده از روش گشتاورهای تعمیم یافته (Generalized Method of Moment: GMM) و تحلیل داده ها به کمک نرم افزارهای Eviews 9 و Stata 12 انجام شد.

براساس نتایج به دست آمده از برآورد مدل، افزایش سرمایه اجتماعی، شاخص سلامت روان را در استان های کشور در بلندمدت بهبود می بخشد. 1 درصد افزایش در سرمایه اجتماعی، در بلند مدت، نرخ خودکشی را در استان های کشور، 0/27 درصد کاهش می دهد. بر اساس سایر نتایج، در بلندمدت، درآمد سرانه و تحصیلات اثر مثبت و معنی دار و نرخ بیکاری اثر منفی و معنی دار بر سلامت روان در استان های کشور داشته است.

 بر اساس یافته های این مطالعه می توان گفت که هر اندازه سرمایه اجتماعی بیش تری در استان های کشور وجود داشته باشد، سلامت روانی بالاتری قابل انتظار است.