نقد رویکرد شکاکیت نوین در مطالعات قرآنی مستشرقان

یکی از موضوعاتی که در حیطه مطالعات قرآنی، توجه مستشرقان و قرآن پژوهان غیرمسلمان را به خود معطوف کرده است، رویکرد شکاکیت نوین است، به گونه ای که این مبحث چالشی و بحث برانگیز در آثار خاورشناسان انعکاسی ویژه داشته است. ضرورت این پژوهش نشان می دهد که چگونگی نگرش به اعتبار تاریخی منابع صدر اسلام، ارتباط مستقیمی با برداشت ما از کیفیت خاستگاه اسلام و قرآن دارد. به نظر می رسد این رویکرد نیز مانند رویکرد نقد سنت، معتقد است که منابع سنتی در معرض تکامل بوده اند؛ اما وجود هرگونه حقیقت تاریخی یا هسته ای از واقعیت تاریخی که بتواند حقیقت حوادث واقعه را بیان کند، انکار و رد می کند. این نوشتار در پی آن است که با روش توصیفی تحلیلی، دیدگاه های مطرح شده در این رویکرد را تبیین کند و اشکالات آن را مورد نقد و بررسی قرار دهد. به نظر نگارندگان رویکرد مستشرقان معاصر در مطالعات قرآنی را می توان به چهار رهیافت تقسیم بندی کرد: رهیافت توصیفی، نقد منبع، نقد سنت و رهیافت شکاکیت. جستار حاضر با توجه به نقدهای بسیاری که بر رویکرد شکاکیت متوجه است، درصدد است تا با نقد این رویکرد، به بررسی، ظهور و افول تاریخی این رویکرد بپردازد.