الزامات بین المللی هوانوردی دولت ها در مقابله با شیوع بیماری های واگیردار

جامعه بین المللی در برهه های زمانی مختلف با بحران های بین المللی متفاوتی مواجه بوده است. وقوع هر بحران بین المللی می تواند منجر به پیامدهای زیانبار و چه بسا جبران ناپذیری گردد. شیوع بیماری های واگیردار به عنوان یکی از مصادیق بحران های بشردوستانه به شمار می آید. پیامدهای ناشی از وقوع این رخداد زمانی بیشتر مورد توجه قرار می گیرد که عامل دیگری خسارات را تشدید نماید و منجر به تهدید بهداشت عمومی گردد. مقاله حاضر در پی پاسخ به این پرسش اصلی است که دولت ها در شرایط وقوع بیماری های واگیردار و به منظور پیشگیری و مقابله با آن ها از چه الزامات بین المللی ای در حوزه هوانوردی برخوردار هستند و تا چه میزان این الزامات برای جلوگیری از شیوع بیماری ها کارآمد است.

روش این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی است و جمع آوری اطلاعات نیز با ابزار کتابخانه ای انجام شده است.

در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.یافته ها: یافته ها حاکی از آن است که هواپیماها همواره به عنوان یک ابزار اساسی و کاربردی در زندگی انسان ها قلمداد شده اند. با این حال مواردی وجود دارد که هواپیماها بنا به ماهیت خود می توانند خطراتی را برای جامعه بین المللی ایجاد نمایند. به تعبیر سازمان جهانی بهداشت، آن ها می توانند با جا به جایی انسان ها در شرایط ظهور بیماری های واگیردار نظیر سارس، آنفولانزا و اخیرا کووید 19، بهداشت عمومی را به خطر بیندازند. در چنین شرایطی دولت ها باید با اتخاذ رویکردی جهانی و همه جانبه درصدد رفع مشکل برآیند.

به منظور تعیین الزامات بین المللی هوانوردی دولت ها در زمان شیوع بیماری های واگیر دار، ضمن بیان وقایع موجود در این رابطه، حقوق قابل اعمال در این حوزه نظیر اساسنامه سازمان جهانی بهداشت، مقررات بین المللی بهداشت مصوب سازمان جهانی بهداشت، کنوانسیون بین المللی هواپیمایی کشوری 1944 (کنوانسیون شیکاگو)، استانداردها و رویه های پیشنهادی مصوب ایکایو و حقوق نرم موجود را مورد بررسی قرار دادیم. به نظر می رسد دولت ها در زمان شیوع بیماری های واگیر دار از الزامات بین المللی ای در حوزه هوانوردی برخوردار هستند.