جرم انگاری سگ گردانی در معابر عمومی از واکاوی در فقه تا خلا قانونی (با رویکردی به مخاطرات پزشکی)

یکی از مهم ترین چالش های اجتماعی و حقوقی در جامعه، سگ گردانی در تمام گونه‏های آن است. در مصادر فقهی و در قوانین موضوعه، هیچ تصریحی درباره ممنوعیت یا جواز این پدیده وجود ندارد و همین مساله، موجب سلیقه‏ای عمل کردن ضابطان قضایی شده است. وجود خلا قانونی در این مساله موجب شده تا حاملان سگ‏ها در اماکن مسکونی، معابر عمومی و برخی حامیان این گونه افعال، به سبب نبود قانونی متقن، با استناد به اصل قانونی بودن جرم و مجازات، نه تنها چنین کاری را جرم ندانند، بلکه در مواجهه با ماموران نظم و امنیت، از هرگونه برخورد و اعمال قانونی، به عنوان تضییع کننده حق شهروندی یاد می‏کنند. از این رو ضروری است ضمن بررسی فقهی مساله، درباره این موضوع جرم شناسی اصولی صورت گیرد تا در پرتو آن بتوان گامی در برطرف کردن خلا قانونی برداشت.

پژوهش پیش رو با روش توصیفی تحلیلی و نیز بهره گیری از منابع کتابخانه ای به نگارش درآمده است.

در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

با دستمایه قراردادن برخی عمومات و اطلاقات ادله فقهی مرتبط و همچنین مستفاد از مواد 618 قانون تعزیرات و 522 و 523 قانون مجازات اسلامی، می توان گفت که اولا گرداندن سگ در انظار عمومی فاقد وجاهت شرعی است؛ ثانیا با توجه به وجود مخاطرات پزشکی، حسب قانون، قابلیت پیگرد و مجازات دارد.

با توجه به مخاطرات پزشکی سگ گردانی و مذمت هم زیستی با آن در روایات و نیز خلا قانونی موجود در مساله، ضمن پیشنهاد به جرم انگاری سگ گردانی و برخورد با مرتکبان برای تصویب قانونی منع سگ گردانی در فضای عمومی جامعه پیشنهادهایی در این نوشتار ارایه شده است.