اثر مواد نفتی بر میزان رس قابل پراکنش خود به خودی و مکانیکی در خاک های با بافت مختلف

این پژوهش با هدف بررسی اثر کاربرد سطوح صفر، 5/1%، 3% و 5/4% نفت خام، نفت سفید و گازوییل بر رس قابل پراکنش خود به خودی و مکانیکی در سه خاک با بافت های لوم رسی، شن لومی و لوم شنی انجام شد. نتایج نشان داد که درصد رس قابل پراکنش خود به خودی در خاک های تیمار شده با نفت سفید و گازوییل در مقایسه با نفت خام به طور معنی داری به ترتیب در حدود 34% و 44% و رس قابل پراکنش مکانیکی در خاک های تیمار شده با نفت سفید و گازوییل در مقایسه با نفت خام به طور معنی داری و در حدود 200% بیشتر بود. نتایج در انتهای آزمایش نشان داد به طور کلی میانگین درصد رس قابل پراکنش خود به خودی در خاک شن لومی نسبت به خاک های لوم رسی و لوم شنی به طور معنی داری به ترتیب در حدود 21% و 57% بیشتر بود، در حالی که رس قابل پراکنش مکانیکی در خاک شن لومی به طور معنی داری حدود 31% کمتر از خاک لوم رسی و حدود 32% بیشتر از خاک لوم شنی بود. به طور کلی افزایش سطوح مواد نفتی سبب افزایش درصد رس قابل پراکنش خود به خودی و مکانیکی در سطوح اولیه و کاهش آن ها در سطوح بالاتر شد. نتایج نشان داد سطوح مختلف مواد نفتی اثرات معنی داری بر رس قابل پراکنش داشتند. بنابراین نتایج این پژوهش می تواند اطلاعات لازم در خصوص اثر مواد نفتی بر میزان رس قابل پراکنش خاک (به عنوان یکی از معیارهای استحکام و انسجام خاک و سایر ویژگی های مرتبط با آن) را فراهم کرده و در تصمیم گیری های لازم برای مدیریت و اصلاح خاک ها آلوده به نفت و همچنین استفاده از ترکیبات نفتی برای حفاظت از خاک در برابر فرسایش مورد استفاده قرار گیرد.