شیوه های نبرد در دوره ی چنگیزخان مغول (با تکیه بر فتوحات ایران)

تشکیل اتحادیه مغول به دست چنگیزخان، آنها را به رویارویی با مخالفان منطقه ای و فرامنطقه ای کشاند. با آغاز نخستین اختلافات میان مغولان و خوارزمشاهیان، لشکر مغول به سمت ایران روانه شد. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از منابع دست اول به دنبال پاسخ گویی به این سوال است که مغولان از چه شیوه هایی برای غلبه بر نواحی مختلف ایران استفاده کردند؟ یافته های پژوهش نشان می دهد مغولان در مواجهه با مقاومت هایی که در مناطق مختلف انجام می شد به گونه ای تلفیقی از شیوه های جنگی فرسایشی، غافلگیرانه و شبیخون استفاده می کردند. با توجه به این که مغولان با یک لشکر منسجم روبه رو نبودند، از شیوه ها و تاکتیک های متفاوتی برای غلبه بر نواحی مختلف استفاده کردند. آنها از شیوه هایی همچون ایجاد ترس و وحشت با فرستادن ایلچی، تصرف روستاها و مناطق اطراف پیش فتح مراکز اصلی شهری، تقسیم نیروهای نظامی و نبرد هم زمان در چند جبهه برای جلوگیری از اتحاد نیروهای دشمن، محاصره طولانی مدت و تسلیم کردن دشمن با استفاده از منجنیق، استفاده از مواد آتش زا در شکستن محاصره و تخلیه ی مخفیگاه های شهرها، استفاده از ترفندهایی برای غافلگیر کردن و یا گول زدن دشمن همانند تظاهر به عقب نشینی، شایعه پراکنی، پیشنهاد صلح، استتار کردن، معطل کردن دشمن برای رسیدن نیروی کمکی و تقویت قوا و استفاده از اسیران جنگی در نبرد با دشمن استفاده می کردند.