اثر قارچ های درون زی دیواره تیره در افزایش تحمل گوجه فرنگی به تنش شوری

ارتباط گیاه با ریزجاندارانی مانند قارچ های درون زی دیواره تیره، می تواند آثار مضر تنش های محیطی مانند شوری را کاهش دهد. در این پژوهش تاثیر قارچ های درون زی دیواره تیره جدا شده از ریشه نخل خرما بر افزایش مقاومت به شوری گوجه فرنگی (Lycopersicon esculentum cv. Super cheif) مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور شامل نوع جدایه در 13 سطح [control (PDA plug)و,Dو-39،وEو-22،وCو-22،وAو-21،وFو-19،وAو-16،وDو-15​​​​،وAو-14،ووCو-11، وDو-10،وBو-8، Bو-4] و شوری در 3 سطح (صفر، 50 و 100 میلی مولار کلرید سدیم) با 3 تکرار اجرا شد. گیاهان گوجه فرنگی در سطوح مختلف شوری با جدایه های قارچی درون زی ریشه های نخل خرما تلقیح شدند. بر اساس نتایج تجزیه واریانس در تیمار قارچی با جدایه های Bو-4 و Cو-11 آثار منفی شوری (تا 100 میلی مولار معادل 9/52 دسی زیمنس بر متر) بر زیست توده گیاه گوجه فرنگی کاهش یافت. در شوری 100 میلی مولار جدایه Bو-4 بیش ترین وزن تازه بوته و جدایه Cو-11 بیش ترین وزن خشک بوته را نسبت به سایر تیمارها داشت و نسبت به تیمار بدون قارچ به ترتیب %55/51 و %55/26 بیش تر بود. با افزایش سطح شوری تا 100 میلی مولار جدایه های Bو-4،وBو-8،وDو-10 و Cو-11 در کاهش غلظت سدیم، افزایش غلظت پتاسیم و افزایش نسبت پتاسیم به سدیم کارایی زیادی داشتند. تیمار قارچی (Dو-10 و Bو-8) موجب افزایش معنی دار غلظت فسفر (19%) نسبت به تیمار بدون قارچ شد. در سطوح مختلف شوری جدایه های Cو-11،وDو-39 و Dو-10 موجب افزایش آب نسبی برگ شدند. افزایش شوری تا 50 میلی مولار (معادل 5/44 دسی زیمنس بر متر) با افزایش وابستگی درون زی همراه بود و جدایه Cو-11 و Bو-4 بیش ترین افزایش را (%43) نسبت به جدایه های دیگر نشان دادند.