اجرای سازه های فولادی طراحی ساختمان متناسب با خواص مصالح

فولاد به عنوان ماده ای با مشخصات منحصر به فرد از اواخر قرن نوزدهم یکی از مهم ترین مصالح در ساخت ساختمان ها بوده است. قابلیت اجرای سریع، رفتار سازه ای قابل پیش بینی، نسبت مقاومت به وزن مناسب، جزییات مناسب از نظر معماری در کنار امکان کنترل دقیق سازه های فولادی فولاد را به عنوان مصالحی شکل پذیر، مقاوم و پایدار در پروژه های ساختمانی مطرح کرده است، به نحوی که اگر ضعف های محدود این ماده مانند مقاومت کم در برابر خوردگی و عدم مقاومت در برابر آتش سوزی شدید با روش های مناسب بر طرف گردد. امکانات وسیعی با استفاده از سیستم سازه فولادی در اختیار طراحی معماری قرار می گیرد که در سایر مصالح قابل دسترسی نیست. با تولید و عرضه فولاد نرم در سال 1865 گام بلندی در تکامل مصالح ساختمانی برداشته و توسعه سازه های فولادی آغاز شد. در اواخر قرن نوزدهم فناوری های مختلفی شکل گرفته که در ترکیب با یکدیگر، طراحی و ساخت ساختمان های فولادی را ممکن ساختند. بین سال های 1920 و 1930 احداث ساختمان های بلند با اختراع روش جوش الکتریکی پیشرفت قابل توجهی یافت. انتخاب نوع مقطع، روش ساخت، روش بهره برداری و محل ساخت ساختمان، خصوصیات و ویژگی های متنوعی برای ساخت اسکلت باربر یک ساختمان به وجود می آورد. مزیت های هر سیستم سازه ای و مصالح آن سیستم در صورتی به طور عملی مورد استفاده قرار می گیرد که خصوصیات و ویژگی های آن سیستم در مرحله طراحی در نظر گرفته شود.