بررسی بیان miR-93-5p و miR-17-5p در پلاسما و بافت سرطان پستان به عنوان نشانگرهای احتمالی در پیش آگهی سرطان پستان

miRNAها دسته ای از RNAهای کوچک غیررمزگذار (17-25 نوکلیوتید) هستند که در بسیاری از بیماری ها محققان به آن ها توجه کردند. مطالعات miRNAها در سرطان های مختلف نشان داده است که برخی از آن ها به عنوان انکوژن و برخی مهارکننده تومور عمل می کنند. تا به امروز، بسیاری از مطالعات نشان دادند miR-17-5p و miR-93-5p مولکول های تنظیم کننده مهمی برای برخی رفتارهای بیولوژیکی، ازجمله فرایندهای تکثیر سلولی هستند که در تشکیل سرطان مهم هستند. هدف از این مطالعه بررسی سطح بیان miR-17-5p و miR-93-5p در بافت و پلاسمای بیماران مبتلا به سرطان مجاری پستان در مقایسه با گروه کنترل بود.

استخراج RNA (مشتمل بر miRNA) از نمونه های بافت پستان و پلاسمای متشکل از نمونه های سرطانی و نرمال انجام شد. درصد خلوص و غلظت آن ها با سنجش میزان جذب نوری تایید شد. cDNA ساخته شد و سطح بیان miR-17-5p و miR-93-5p به صورت نیمه کمی با روش  واکنش PCR در زمان واقعی با استفاده از رنگ سایبر گرین در نمونه های بافت تومور و پلاسما در قیاس با گروه کنترل نرمال و در حضور نرمال کننده SNORD47 بررسی شد. تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار Graphpad Prism نسخه 8/0/2 تجزیه و تحلیل شد.

ملاحظات اخلاقی این مطالعه را کمیته اخلاق موسسه پژوهشگاه ملی و مهندسی ژنتیک و زیست فناوری با کد (IRAN 52d/4922, 6.10.2016) تایید کرد. کلیه افراد شرکت کننده در مطالعه، فرم رضایت نامه جهت استفاده از نمونه های بالینی و داده های شخصی تحت نظارت پزشک را امضا کردند.

میزان بیان miR-17-5p در بافت و پلاسمای بیماران مبتلا به داکتال کارسینوما در مقایسه با گروه کنترل افزایش بیان معنا داری را نشان داد به طور قابل توجهی با مرحله تومور و غدد لنفاوی، وضعیت گیرنده پروژسترون و  استروژن ارتباط داشت (P<0/0001). این در حالی است که کاهش بیان miR-93-5p در بافت های پلاسما و تومور به طور قابل توجهی با مرحله تومور و درگیری غدد لنفاوی مرتبط است (P<0/0001). 

یافته های این پژوهش مبین این امر است که بیان بالای miR-17-5p و کاهش بیان miR-93-5p احتمالا با پیش آگهی ضعیف سرطان پستان مرتبط است. با وجود این miR-17-5p به دلیل اختلاف بیان بیشتر و سهولت ردیابی در پلاسما، به عنوان یک کاندیدای احتمالی زیست، نشانگر پیش آگهی ضعیف بیماری تلقی می شود. مطالعات فرجام یابی بالینی بیشتر برای تایید این موضوع لازم است.