بهسازی و تثبیت خاک های نرم و سست ریزدانه به روش رسوب زایی زیستی کربنات کلسیم (مطالعه ی موردی: خاک ریزدانه دانشکده کشاورزی کرمانشاه)

فرآیند رسوب زایی زیستی به عنوان یک روش بهسازی بیولوژیکی خاک به مجموعه ای از واکنش های بیوشیمیایی اشاره دارد که طی آن، رسوب تشکیل شده توسط باکتری ها موجب پیوند دانه های خاک و در نتیجه بهبود خواص آن می شود. نفوذ یکنواخت محلول رسوب زا و به تبع آن توزیع متناسب رسوبات تشکیل شده در حجم خاک است. در پژوهش حاضر پس از بهینه سازی شرایط رسوب زایی، تاثیر روش ساخت نمونه های آزمایش تک محوری در بهسازی بیولوژیکی خاک ریزدانه رسی کرمانشاه با دو باکتری Bacillus megaterium و Lysinibacillus boronitolerans مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که روش ساخت نمونه (از نظر اضافه کردن مواد رسوب زا) بر میزان بهبود مقاومت فشاری نمونه ها تاثیر قابل توجهی دارد و بیشترین بهبود مقاومت تا 68/2 برابر برای باکتری Bacillus megaterium در روش جذب سطحی اتفاق افتاده است و به طور کلی افزودن مواد رسوب زا به خاک به روش جذب سطحی در جای گیری مناسب رسوب بین دانه های خاک، به نسبت روش اختلاط و تزریق، موثرتر عمل کرده است و در واقع به محلول ها اجازه داده شده که بین دانه های خاک به سمت کنج ها که محل اتصال دانه هاست حرکت کنند و در نتیجه منجر به تشکیل رسوب موثر در محل اتصال دانه ها شوند. همچنین تثبیت بیولوژیکی نمونه ی آزمایش تحکیم، تغییرات نسبت منافذ خاک را از 584/0 به 354/0 وشاخص فشردگی را از 077/0 به 038/0 کاهش داده است و افزودن مواد رسوب زا به نمونه ی آزمایش حدود اتربرگ موجب کاهش شاخص خمیری از 26 به 19 شده است.