تحلیل سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دولت حسن روحانی

دولت یازدهم و دوازدهم جمهوری اسلامی ایران به ریاست حجت‌الاسلام حسن روحانی در طول سال‌های 1392 تا 1400 بر سر کار بود. دولت روحانی بر اساس وعده‌های داده‌شده در انتخابات و همچنین شرایط بین‌المللی موجود وعده ارتباط با غرب، رفع تحریم‌های بین‌المللی، آشتی با جهان، بهبود اوضاع اقتصادی و چرخش هم‌زمان سانتریفیوژ و اقتصاد کشور را داده بود. با توجه به اینکه روحانی، چاره حل مشکلات اقتصادی و عمل به وعده‌های انتخاباتی را در تعامل با غرب می‌دانست، شروع به گره زدن تمام مشکلات کشور به موضوع مذاکره و گفت‌وگو کرد. تلاش‌های دولت در نهایت، به توافق هسته‌ای بین ایران و گروه 5+1 در تیر 1394 (برجام) منجر شد. این توافق سازوکار خاصی را برای محدود کردن برنامه‌های هسته‌ای ایران، از جمله: تغییر کاربری نیروگاه آب سنگین اراک، جمع‌آوری اغلب سانتریفیوژها از سایت‌های ‌نطنز و فردو و کاهش غنی‌سازی اورانیوم از سطح 20 درصد به 5/3 درصد دنبال می‌کرد. اما این مقدار دولت‌های غربی را راضی نمی‌کرد و آنها در صدد محدود ساختن برنامه‌های منطقه‌ای و موشکی ایران نیز بودند. با توجه به ماهیت انقلاب اسلامی و اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، برای توصیف عملکرد دستگاه سیاست خارجی در دولت حسن روحانی از نظریه سازه‌انگاری استفاده شده است.