تدوین بسته رفتاردرمانی شناختی و اثربخشی آن بر خودکارآمدی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص دیکته

کودکان با اختلال یادگیری خاص دیکته اغلب دارای خودکارآمدی پایین هستند که اساسا از شکست های تحصیلی و ادراک مشکل ناشی می شود. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی مداخله رفتاردرمانی شناختی بر خودکارآمدی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص دیکته انجام شد.

روش تحقیق در این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه آموزشی و کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دارای اختلال خاص دیکته نویسی در مقطع ابتدایی در مرکز توانمندسازان ذهن شهر تهران در سال تحصیلی 1400- 1399 بود. از بین آنها تعداد 30 دانش آموز پسر دارای اختلال یادگیری خاص (دیکته) بر اساس ملاک های ورود و خروج و به شیوه نمونه گیری هدفمند و به صورت در دسترس گزینش شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار داده شدند. مداخله رفتاردرمانی شناختی برای گروه آزمایش به صورت 2 جلسه (90 دقیقه ای) در هفته و به مدت یک ماه و نیم طی 6 هفته (12 جلسه) اجرا گردید و گروه کنترل در نوبت انتظار قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر (1982) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شدند.   

یافته های پژوهش نشان داد که مداخله رفتار درمانی شناختی بر خودکارآمدی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص دیکته تاثیرمعناداری داشت (P<0.05).

با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که مداخله رفتاردرمانی شناختی قادر است سبب افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص دیکته شود. لذا مراکز آموزشی، خدمات روان شناختی و مشاوره می توانند برای بهبود خودکارآمدی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص دیکته از این روش بهره مند شوند.