بررسی روشهای تربیت غیرمستقیم مناسک دینی از منظر روایات معصومان (ع) با تاکید بر ترویج نماز

تربیت غیرمستقیم، گونه ای از تربیت است که با هدف پایایی و پویایی آموزه های دینی در وجود متربی (فرزندان)، گزاره ها را به بخش ناخودآگاه ذهن و ضمیر ناخودآگاه او که مورد تایید قرآن نیز است، منتقل می کند و ثمره آن، پرورش انسانی پویا و علاقه مند به دین است. این پژوهش با مد نظر قرار دادن مسیله «دگرسانی، روزآمدسازی و چندپایانی» در تربیت و به روش توصیفی تحلیلی و با بهره گیری از قرآن کریم و منابع ماثور فریقین، نقش تربیت غیرمستقیم را در سوق دادن متربی به نماز واکاوی کرده و به این نتیجه رسیده است که خداوند متعال و پیشوایان اسلام برای انتقال و ملکه سازی آموزه های دینی که نماز نیز یکی از آن هاست، علاوه بر اینکه با گفتار صریح و مستقیم، به متربی امر یا سفارش می کردند، از روش غیرمستقیم نیز که متکی بر رفتار، روش های غیرگفتاری و هنر است، بهره می بردند. الگوبرداری از این سیره، اهمیت به کارگیری روش غیرمستقیم در خانواده را برای سوق دادن فرزندان به نماز نشان می دهد. این هدف با راهکارهای مختلفی مانند استفاده از تمثیل و تشبیه، بی اعتنایی و کم توجهی، تکریم شخصیت، غرق کردن متربی در محبت، تحمیل نکردن گزاره، تغییر چهره، نمایش و رسانه، تصویرسازی، هدیه دادن، توجه به ابعاد رفتاری، بهره گیری از شعر، قصه پردازی و... قابل تحقق است.