ویژگی های زنانه داستان های جادویی بانوان زرتشتی در قیاس با نمونه های فارسی (نمونه موردی: آش اوماچو)

داستان های شفاهی، بخش مهمی از فرهنگ عامه را تشکیل می دهند. ایرانیان به فرهنگ شفاهی علاقه مند و آفرینشگر داستان های شفاهی اند؛ داستان هایی که هرگز مکتوب نشده اند ازجمله داستان های پریان صاحب سفره به زبان دری بهدینی که متولیان آن بانوان زرتشتی اند. منشا این داستان ها و نمونه های فارسی شان یک وطن مشترک (ایران) است، اما ویژگی های داستان های جادویی دری بهدینی در قیاس با داستان های فارسی، بر خصلت ها، آرزوها و علاقه مندی های زنانه بنیان نهاده شده است و مردان نقش موثرو، یا مثبتی ندارند. حال اینکه در نمونه های فارسی، مردان و جامعه مردانه ارجحیت دارد. دیگر تفاوت عمده داستان های شفاهی بانوان زرتشتی در اهمیت عناصر جادویی است. سحر و جادو در تمام داستان های بانوان زرتشتی به طور 100 درصد وجود دارد و تنها موجود غیرزمینی این داستان ها «پری» است؛ اما در داستان های شفاهی فارسی، جادو سهمی کمتر از یک سوم (5/32 درصد) را به خود اختصاص داده است و این در حالی است که متن داستان های فارسی مملو از موجودات جادویی متنوعی چون دیو، غول، اشباح و... است. استفاده از زبان دری بهدینی توسط بانوان زرتشتی از دیگر وجوه اهمیت این پژوهش است، چراکه جامعه زرتشتیان ایران رو به انقراض بوده و زبان ویژه آن ها زبانی درخطر نابودی معرفی شده است. از این بابت، بانوان زرتشتی که گویشورانی خبره اند و به جهت ارتباط نداشتن با جامعه بیرون از خانه و غیرهم کیش ها، به آمیختگی واژگانی و زبانی دچار نشده اند؛ جامعه آماری مناسبی برای ثبت و ضبط زبانی و داستان های جادویی بانوان به شمار می آیند. روش گردآوری اطلاعات در این مقاله به شیوه مصاحبه میدانی و مطالعات کتابخانه ای با رویکرد توصیفی تحلیلی است.